sonic death monkey

Ωραία. Είσαι η Venerate και αποφασίζεις να φέρεις τους Mono. Το αντέχει το πορτοφόλι σου, έχει αποδειχθεί και από άλλα ονόματα στο παρελθόν, αποκτάς μια άλφα φήμη μεταξύ των concert-goers, σε γουστάρουν, ακούς ωραίες μουσικές, έχεις στυλάκι, έχεις υφάκι, έχεις σεξαπίλ, είσαι ροκενρόλ, είσαι χίπης, κρατάς ΣΧΕΤΙΚΑ λογικές τις τιμές σου σε σχέση με τον καταιγισμό μπουρδολογίας που κυκλοφορεί εκεί έξω και γενικά…το σηκώνεις το γαμημένο.
Και ανακοινώνεις Mono και ωραία δεν τους έχω ξαναδεί εγώ, καλή ευκαιρία λοιπόν, που; στη Μύγα; πουναφτό, είναι κουλ μαγαζάκι, ναι αλλά πού είναι, α ιδέα δεν έχω. Ε οκ ρε παιδί μου θα πάμε έτσι κι αλλιώς. Γουστάρουμε που ανοίγει η αγορά και σε άλλους συναυλιακούς χώρους, γουστάρουμε που κάποιος έχει φαντασία και δοκιμάζει άλλα πράγματα, γουστάρουμε που μαθαίνουμε την πόλη σου. Τελειώνουν τα 15ευρα εισιτήρια γιατί απλά είναι πολύ λίγα για να μην τελειώσουν, τρέχουμε σαν τους παλαβούς παρασκευιάτικα μετά τη δουλειά να πάρουμε εισιτήρια για να μην βρεθούμε έξω στο κρύο, τρέχουν να πάρουν εισιτήρια και αυτοί για τους οποίους το 20ευρω είναι οικονομικά η υπέρβαση του μήνα (σου μιλάει μια από αυτούς) και που είναι η πλειοψηφία πλέον, αλλά γουστάρουν τίγκα και στο δώσανε ρε παιδί μου.
Και φτάνεις σε μια Μύγα με κόσμο να περιμένει απ’έξω, εσύ όμως έχεις εισιτήριο και μπαίνεις μέσα κατά τις 22.00 και βλέπεις. Τί βλέπεις.
Την Μύγα που της έβγαλαν το ξύγκι. Βασικά δεν μπαίνεις φίλος. Ανοίγει η είσοδος βάζει το ένα πόδι στο χαντάκι, τραβάς και το άλλο με το χέρι σου και υποψιάζεσαι πως μπήκες. Κάνεις ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ λεπτά για να καλύψεις ένα μέτρο και αντικρίζεις μπροστά σου μια λαοθάλασσα ο ένας με την μύτη στα μαλλιά του άλλου, κρεμασμένοι άνθρωποι από τις σκάλες, κόσμος μπροστά στη σκηνή που κοντεύουν να καβαλήσουν τα ντραμς και που με δυσκολία σηκώνουν το χέρι για να πιουν μια γουλιά από κάτι. Αγκαλιαζόμαστε όλοι, BRACE BRACE, απογειωνόμαστε παιδιά. Και έτσι όπως μπήκες απλά στάθηκες μαζί με άλλους σαν κρεμασμένο κομμάτι χοιρινό στα Σφαγεία.
Κάθεσαι ακίνητος εκεί για ένα τέταρτο. Προσπαθείς να μετακινηθείς ανάμεσα σε άλλες σαρδέλες και δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω. Μόνο ένα βουητό από το απαράδεκτο σαπόρτ που κάθονται όλοι και κοιτάνε. Και που εσύ δε βλέπεις ΤΙΠΟΤΑ.
– Να δοκιμάσω να πάω στο μπαρ για ένα πότηρι νερό;
– Είσαι σίγουρη πως θα γυρίσεις;
Παιδιά. Δεν είναι κατάσταση αυτό που συνέβη χθες. Δηλαδή το ακούς και το βλέπεις να συμβαίνει με κάτι διοργανώσεις τύπου Μεταλλικατς, μέσα Ιουλίου σε χωματόδρομο, τρεις το μεσημέρι και τζιτζίκια και χωριάτικη και γελάς σα βλάκας, αλλά το χθεσινό ήταν καινούριο υβρίδιο κατάντιας.
Είναι η φάση τύπου καλός εξαερισμός, αξιοπρεπέστατο μαγαζί για να πιεις τις ποτάρες σου αλλά σε καμία περίπτωση χώρος για συναυλία, όχι απλά συναυλία Mono. Θες να πιάσουμε τα τεχνικά του θέματος; Να τα πιάσουμε χρυσή μου.
Δεν υπάρχει ο χθεσινός ήχος.
Δεν υπήρχε το σαπορτ που δεν φταίει το σαπόρτ αλλά το γεγονός πως μας παστώσατε σαν ΚΟΥΡΑΔΙΑ στη μέση της ερήμου και αναγκαζόμασταν να ακούγαμε χωρίς να βλέπουμε και χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε.
Δεν υπάρχει το γεγονός πως σε ένα τέτοιο μαγαζί δεν αξιωθήκατε ούτε καν να υψώσετε ΚΑΠΩΣ την «σκηνή» ώστε να μπορεί να βλέπει στοιχειωδώς ο κόσμος.
Δεν υπήρχε το γεγονός πως τα μέλη του κοινού σας έδιναν οδηγίες ο ένας στον άλλο για το πώς θα γίνει να κάνουμε ένα βήμα δεξιά μπας και κλέψουμε μια ματιά από τη σκηνή.
(Άγνωστη 1) – Ίσως αν προσπαθήσεις να κάνεις λίγο δεξιά για να σηκώσεις το χέρι σου και να ακουμπήσεις στον τοίχο και να ακροβατήσεις ώστε να σηκώσεις στο άλλο χέρι σου το βάρος του σώματός σου, να μπορέσεις να δεις λίγο.
(ΕρρορΦλυνν) – [Άδειο βλέμμα]
Όλα αυτά κατά τη διάρκεια του σαπόρτ μόνο.
Δε λέω και τίποτα καινούριο και ούτε καν νομίζω πως θα ακουστεί όλο αυτό το παραλήρημα παραέξω του ταπεινού μας μπλογκ. Έχω βρεθεί σε μπόλικες συναυλίες χωρίς εξαερισμό, με τίγκα κόσμο, οι τοίχοι έσταζαν ξεραμένη μπύρα και ο ιδρώτας πάνω σου δεν ήταν δικός σου, αλλά αυτοί που τις διοργάνωναν είπα το εξής απλό στους εαυτούς τους που μπορεί για την Venerate να φαίνεται ΤΙΤΑΝΙΑ σκέψη που χρειάζεται δυο κιλά χόρτο και ταυτόχρονη κατανάλωση κίτρινης τεκίλλας για να παραχθεί:
Κόβουμε 50 εισιτήρια λιγότερα από αυτά που σηκώνει το μαγαζί όταν τιγκάρει.
Αλλά η μεγαλειώδης σκέψη της βραδιάς που κυριάρχησε ήταν:
Στα μπαλάκια μας όλα.
Φύγαμε στα 15 λεπτά του σαπόρτ.
Στα μπαλάκια μας, θα μου πεις.

~ από errorflynn στο 28 Φεβρουαρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized