μικρή ενημέρωση
Δεν περιμένω από τους Residents να αλλάζουν τη μουσική το 2009, όπως έκαναν στα 70’s. Παραμένουν πολύ ιδεολόγοι και η αναζήτησή τους παραμένει ειλικρινέστερη από την πλειάδα των αβανγκάρντς εκεί έξω, αλλά πλέον τα albums τους είναι απλά στιγμές πολύ ευχάριστων ακροάσεων, και όχι τόσο αντικείμενα προς εκτενή μελέτη, αν και το «The Bunny Boy» ήταν ακριβώς τέτοιο, και τέλοσπάντων εννοώ πως δεν περιμένω να βγει μια ιδέα τόσο καλή σαν το «Eskimo» πχ. Να, πάρτε και σαν αφορμή όλων αυτών το κομμάτι «The Lonely Lotus» από το νέο album τους «The Ughs!». Διάβαζα πριν ένα χρόνο σχόλια για τις παραστάσεις των Residents στην Ελλάδα πως «πάει γέρασαν και οι Residents», από ανθρώπους που βάζανε στα αγαπημένα τους ξέρω γω Last Shadow Puppets και Coldplay, και αναρωτιόμουν τι στο διάολο. Γενικά. «Τι στο διάολο;». Δεν άντεχα ούτε να κάνω πιο συγκεκριμένη την απορία. Στα νιάτα μας ακούγαμε το «Third Reich ‘n Roll» και στα γεράματα ακόμα αβανγκάρντ και γιέα, και πάνε και οι Residents φίλε, αλλά Coldplay! Δεν γελάω. Γελάω; Μπορεί και να γελάω λίγο. Γενικώς το θέμα «τελευταία albums των Residents» είναι κάπως περίεργο, καθώς είναι Λογικό πως με τρία albums τον χρόνο, και μάλιστα κάθε χρόνο, θα πλατειάσεις, δεν γίνεται. Και έχοντας στα χέρια μου το γεγονός πως σε πολλά από αυτά κρύβονται στιγμές μαγείας, δεν πρόκειται να μην ξανακούσω κάποιο νέο album των Residents. Παρέα με το «Greener Postures» του Snakefinger (αυτή τη φορά) για την απαραίτητη βουτιά στον κόσμο των αμερικάνων, κάθε φορά που με ξανααπασχολούν.
Νούμερο δύο, χτες τελευταίο live Pan Sonic έβερ στο Bios. Αγαπάμε και δεν θα χάναμε για τίποτα, αλλά μπροστά αίθουσα και συνωστισμός άλλου επιπέδου. Ευτυχώς έχω ήδη δει Ulver και δεν χρειάζεται να υποσχεθώ πως «ακόμα και Ulver να φέρει δεν πατάω που να γαμιούνται». Θα μου πεις το επιχείρημα των φθηνών και σοβαρών events, αλλά θα σου πω πως ο χώρος είναι απάνθρωπος, και πως αν αντέχεις εσύ τέτοια φάση να πηγαίνεις. Εγώ στην πασαρέλα του hippster ποτέ πιά, και όλα αυτά γνωρίζοντας πως θα ξαναπάω. Οι Pan Sonic ήταν καταιγιστικοί, επιθετικοί και βίαιοι. Τους προτίμησα στα θορυβώδη σημεία τους, παρά στα beats. Τσεκάρουμε το «Vandal» βινύλιο που έκανε ο Mika Vainio στην Raster Noton.
Στο νούμερο τρία, τα πρώτα σχόλια για το «Mantras» των Master’s Hammer λένε πως πρόκειται για ένα τρομερά γεμάτο album, με φοβερές κιθάρες, καταπληκτικές συνθέσεις, μέτρια παραγωγή, και ένα εύρος ήχων που ξεκινάει στους Root και καταλήγει στους Acid Mother’s Temple. Όπως και στην πρώτη παράγραφο, δεν περίμενα να ακούσω ένα «Ritual» με τα όλα τους, και σίγουρα δεν περίμενα να ακούσω και ένα «Slagry» (λες και υπήρχε περίπτωση να συνέχιζαν να παίζουν έτσι), αλλά το «Mantras» έχει κολλητικότατες συνθέσεις, και αν το evil feeling λείπει κάπως σε σχέση με το αβυσσαλέο και σκοτεινιάρικο παρελθόν, εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο κατασκεύασμα που χτυπάει μερικά ειδικά κουμπιά. Ναι, και ο Franta Storm και ο Holocausto μυρίστηκαν πως οι εποχές «σηκώνουν» την επιστροφή τους (από θέμα marketing), αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι όπως τα φανταζόμουν. Το «Mantras» δεν θα το πω heavy metal, ούτε και black metal όμως. Ένα σκέτο metal αρκεί για να το περιγράψει, και να το στείλει -ίσως- και σε αυτιά τα οποία δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη για κακοηχογραφημένες υπερκασσέτες και «τι φωνητικά είναι αυτά γαμώτο». Οι υπόλοιποι θα προσκυνάμε εσαεί.
Αυτά για σήμερα, Σάββατο μεσημέρι, μείνετε συντονισμένοι για την επόμενη ενημέρωση!
sonic death monkey 
H αλήθεια είναι πάντως ότι το τελευταίο υπερτεράστιο album των Residents είναι (δυστυχώς) το «Demons Dance Alone». Τα επόμενα έχουν ένα range από ωραία έως μμμμμ, χωρίς να εντυπωσιάζουν πολύ. Τουλάχιστον συνεχίζουν στο δικό τους δρόμο και είναι συνεπείς ακόμα και αν δεν είναι πάντα δυσθεώρητα εμπνευσμένοι. Δεν πρόκειται να σταματήσουμε να τους αγαπάμε και να αγοράζουμε και κάθε τόσο τα αλμπουμ τους, ξέροντας ότι το παρελθόν δύσκολα επαναλαμβάνεται αλλά κρατώντας κρυφά μέσα μας την ελπίδα ότι το Demons δεν είναι και τόσο παλιό πια.