sonic death monkey

Όταν τις βροχερές Κυριακές η τηλεόραση παίζει επανάληψη το “Gevevieve”, ο Rob Gordon εκνευρίζεται, όταν απομακρυνόμενος από το κέντρο και προσεγγίζοντας τα πράσινα περίχωρα του Λονδίνου, ετοιμάζει εκείνη την κάπως υποχρεωτική επίσκεψη στους γονείς του. Ξέρει κατά βάθος πως θα δει το “Gevevieve” και αυτός, και είναι –υποθέτω- κουραστικό για κάθε άνθρωπο να γνωρίζει κάθε φορά την αρχή, την μέση, το τέλος ενός πράγματος, να ξέρει κάθε φορά την ιστορία. Ιδίως αν η ιστορία δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο, είναι ας πούμε μια καθημερινή ιστορία. Να κάνεις όλο το δρόμο, να χαλάς την ωραία σου Κυριακή, για να δεις το ίδιο τέλος της ίδιας μαλακίας. Γιατί περί τέτοιας πρόκειται, πόσες φορές θα μπορούσατε να δείτε νηφάλιοι αυτό; :

Περίπου πριν πέντε χρόνια, για να μπω στο θέμα, η Full Moon Productions, ένα ιδιαιτέρως γνωστό (και χαροκαμμένο) αμερικάνικο label, κυκλοφορεί το “Genevieve” των Velvet Cacoon. Δεν έχω ιδέα αν ήταν Κυριακή, αλλά λίγους μήνες μετά έφτασε στα αυτιά μας, τόσο αυτό, όσο και ένα κύμα παραφιλολογίας που αφορούσε στο συγκρότημα. Αποτελούμενοι λοιπόν από ένα ζευγάρι (asexual by choice όπως λένε), τον Josh και την Angela, οι Velvet Cacoon αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια εντελώς ανορθόδοξη πορεία στα μουσικά δρώμενα, αλλά κυρίως στη ζωή τους. Κάθε τους πράξη, κρίνεται, χαρακτηρίζεται και δημιουργείται από την εκτενή και μεθοδική χρήση ναρκωτικών ουσιών, ειδικά της Dextromethorphan ουσίας, που φαίνεται να αγαπούν και περισσότερο. Μέχρι τότε υπήρχε απλά το “Genevieve” album της μπάντας, ένα ενορχηστρωτικό αριστούργημα του αμερικάνικου black metal, μια καίρια ενωτική τομή του (ταχέως) αναπτυσσόμενοι στους Άποικους ιδιώματος, με πολλά καλά στοιχεία της ambient, όπως δεν την εννοούν οι black metal οπαδοί συνήθως, καθώς εδώ υπήρξε (καταλάθος;) ποιοτικότατη προσέγγιση του ιδιώματος. Αυτό είχαμε στα χέρια μας, και το αγαπούσαμε με τον καιρό όλο και περισσότερο, και έχουν υπάρξει βράδια που τα πλήκτρα του “Laudanum” μου ακούγονταν πολλά περισσότερα από όσο συνήθως,άλλες φορές δεν άκουγα τίποτα,  και το album παρότι μονολιθικά γκρίζο όπως μπορεί να ακούγεται στις πρώτες ακροάσεις, κατέχει πραγματικά κορυφαία θέση στην κατηγορία των albums που κρύβουν τα άπειρα πράγματα μέσα τους, πράγματα όχι οφθαλμοφανή, even εμφανίσιμα αν κάνεις το λάθος να ακούσεις το album επιφανειακά. Αν δεν ζοριστείς, δεν θα το κατακτήσεις. Όλο αυτό ενδέχεται να είναι μέρος του Τεράστιου Πλάνου των Velvet Cacoon, μπορεί όμως να είναι απλά και μια παρενέργεια στραβής λήψης δεξτρομεθορφάνης. Το album έχει βοηθήσει πολύ στις ώρες του, απλά αγνοώ τους σκοπούς τους, πράγμα το οποίο όσο να ‘ναι με υποκινεί σε περαιτέρω ακροάσεις. Για να έρθουμε στο Πλάνο, το συγκρότημα είναι όλα όσα το απασχολούν, η αποδοχή της internet forum κουλτούρας ως επικοινωνιακό μέσο, οι μυστήριες ανακοινώσεις, και όλα όσα γράφονται γενικώς στους διάφορους διαδικτυακούς τόπους. Το Sonic Death Monkey, αναγνωρίζοντας το κόλπο, θα “αντιγράψει” τα απολύτως απαραίτητα από το διαδίκτυο μόνο, και θα περιγράψει εκτενέστερα τα όσα “έζησε” το ίδιο. Στις αρχές (προς μέσες!) του 2005, μαθαίνουμε πως η μπάντα κυκλοφόρησε σε cd-r το νέο της demo “How the Last Day Came and Stayed then Faded into Simulated Rain”. Σε 33 αντίτυπα έλεγαν, οπότε απλά το κατεβάσαμε και το ΣΟΚ ήταν τόσο μεγάλο που μιλούσαμε για Πολύ καιρό για το πόσο το black metal Ξέρει να σπρώχνει τα όριά του μακρύτερα από κάθε άλλο μουσικό ιδίωμα. Ακούγαμε ένα πιάνο, μια φυσαρμόνικο, ένα βιολί από πίσω, και την μελαγχολική εκείνη γυναικεία φωνή να σου τραγουδάει γλυκά για το τέλος των ημερών, για το τέλος της ιστορίας που πραγματικά δεν ήξερες. Για πολλούς μήνες, όταν στις από κοντά συζητήσεις αναφέρονταν οι Velvet Cacoon, το τεράστιο εύρος μεταξύ του album και του demo, καθώς και η ποιότητα αυτών, αρκούσαν για να τραβήξει για ώρα το πράγμα. Ήταν το “next big thing” στον μικρόκοσμό μας, δεν το κρύβω. Λίγο καιρό μετά, ένα δεύτερο demo, το “Dizzy From Eternity” έρχεται ως διάδοχος του πρώτου. Επίσης cd-r που μοιράστηκε σε φίλους, κοινώς soulseek με την pstn μας (μέρος του blog άργησε πολύ να βάλει dsl), και το σοκ καλά κράτησε. Ενδυναμωμένο, με πιο rock/shoegaze δομή, με ολοκληρωμένα τραγούδια, και όχι τα θλιμμένα αξιολάτρευτα παραληρήματα του πρώτου, το “Dizzy From Eternity” το πήγε στα άκρα το πράγμα, μας ήταν αδύνατο να διανοηθούμε πως μια άγνωστη μπάντα-καταχνιά του usbm με ένα μεγάλο δίσκο του ιδιώματος ξέφυγε Τόσο. Εκείνο το “March Lilac, Over April Into May”, Δεν Γινόταν να το έχουν γράψει black metal άνθρωποι. Τους Alcest και τους Caina τους ακούσαμε ομολογουμένως αργότερα. Τα δύο demo είχαν γραφτεί σε δικό μας cd-r με προσεκτικά ζωγραφισμένο VC logo, έπαιζαν κάθε βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, καταπληκτικές εποχές. Και καταπληκτικό internet. Στο παλιό site της μπάντας, μια σωρεία εξωφύλλων παλιών demos, εκτενείς και αποτυχημένες αναζητήσεις τους, και ανακοίνωση για νέο album, πανηγυρίζαμε. Και ακούγαμε ξανά τα demos. Και μια μέρα, μια κυρία, η Miranda Lehman, ήρθε να μας γαμήσει το όνειρο, ανακοινώνοντας πως μια μπάντα, οι Velvet Cacoon, της είχε ξεδιάντροπα ΚΛΕΨΕΙ ολόκληρο το αυτοχρηματοδοτούμενο demo της “Shipwrecks & Russian Roulette”, αλλάζοντας μόνο μερικούς τίτλους και αφαιρώντας ένα κομμάτι. Ακόμα και το virtual εξώφυλλο των Velvet Cacoon ήταν πανομοιότυπο με εκείνο της Korouva, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της κυρίας Miranda. Κάπου εκεί, άρχισε ο Κακός Χαμός, με αυτό που λέμε internet culture να γνωρίζει πρωτοφανή αποθέωση. Τα forums πήραν φωτιά, με ορκισμένους υποστηριχτές να λένε πως η Korouva πάει να κλέψει τη δόξα, αλλά με μια πλειοψηφία να γιουχάρει ασύστολα τους Velvet Cacoon, αποκηρύσσοντας ολοκληρωτικά τους Josh και Angela από οτιδήποτε θετικό είχε ειπωθεί για αυτούς. Μερίδα κόσμου επίσης, υποστήριζε ένθερμα τη θεωρία πως η Korouva ήταν κατασκεύασμα των Velvet Cacoon, και πως όλος ο χαμός δημιουργήθηκε από τους ίδιους, ώστε να γίνει το όνομά τους μεγαλύτερο με γεωμετρική πρόοδο. Πως με το ίδιο τους το χέρι σταυρώθηκαν, κομμάτι του Πλάνου, έτσι ώστε οι Velvet Cacoon να αποκτήσουν εκείνο το publicity που χρειάζεται για να σε ακούσει πραγματικά πολύς κόσμος : το κακό. Καζαντζακική θεωρία, δεν θα πάρουμε θέση επί του θέματος. Όλα αυτά κράτησαν ως την επίσημη ανακοίνωση του Josh, που έλεγε πως η μπάντα είναι μια τεράστια απάτη, πως δεν υπάρχει οτιδήποτε πνευματικό σε εκείνον ή στους Velvet Cacoon, πως τίποτα που αφορά τους Velvet Cacoon δεν φέρει υποψία σημαντικότητας, και πως τα δύο demos τους είναι κλεμμένα, από την Korouva το πρώτο, και από κάποιους My Violent Ego το δεύτερο. Συμπληρώνει επίσης, πως το “Northsuite” album (που στο μεταξύ είχε κυκλοφορήσει ως συλλογή δύο παλιωωωών demos από την FMP) είχε ηχογραφηθεί μέσα σε ένα τρίωρο, και για αυτό “είναι τόσο απαίσιο”. Οι Velvet Cacoon (όπως συνέχιζε η ανακοίνωση) άρχισαν να εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους εαυτούς τους, παραδεχόμενοι τα πάντα, και αποτελώντας το ζωντανό παράδειγμα του πόσο προβληματικό μπορούν να σε κάνουν τα ναρκωτικά, πράγμα που στην Ελλάδα γνωρίζαμε από το 2000 κιόλας, πατήστε εδώ και θα καταλάβετε. Υπήρχε και ένα τρίτο demo που γυρόφερνε στο soulseek εκείνες τις ημέρες, αλλά ένα format και καμία άλλη αναφορά στο διαδίκτυο Έληξαν Πρόωρα την Αστρική του ζωή και μετατράπηκε σύντομα σε λευκό νάνο, έπειτα σε μελανό, και κανείς δεν ξανάκουσε να μιλάνε για αυτό. Το θέμα με τους Velvet Cacoon όμως, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, έχει ένα ιδιαίτερο βάθος και μια πηγαία ειλικρίνεια : Το Ψέμα τους δεν έχει να κάνει ούτε με εμπορική αναγνώριση, ούτε με ύπουλη προσπάθεια ωραιοποίησης του άσχημου. Για μένα ακολουθεί το γενικό concept της μπάντας, με την ουσία της, που δεν περιορίζεται μονάχα στις μουσικές που αυτή κυκλοφορεί, αλλά στο γενικό παράδοξο των αισθήσεών τους, με τα πολλά τα ναρκωτικά να ορίζουν την κάθε κίνηση του ζευγαριού, ώστε να ξέρεις, πως κάθε ενέργειά τους είναι άμεσο αποτέλεσμα του τοξικοφόρου τρόπου ζωής του, πως οτιδήποτε, από τσακωμούς στο internet και κλεμμένα demos, ως τις αληθινές τους προσεγγίσεις της Τέχνης, έχουν όλα το ίδιο, άμεσο, συνειδητό ερέθισμα. Τις περιηγήσεις τους στα ναρκωτικά και την προσωπικότητα που μπορείς να αποκτήσεις μετά από συστηματική και ακατάπαυστη χρήση τους. Δεν περιορίζεται το θέμα ακριβώς στο “έχω μια μπάντα – κυκλοφορώ albums”, είναι κάτι με εντελώς διαφορετικές βάσεις, ένας ασυνείδητος χλευασμός στις συνήθεις φόρμες δημιουργίας, entertainment, λαϊκής κουλτούρας, τέχνης. Ακόμα πιο θαυμάσιο είναι πως μπορεί να παλεύω να δώσω μια ερμηνεία ώστε οι Velvet Cacoon να αποκτήσουν την υπόσταση που θα με ικανοποιούσε, πως δηλαδή η Δήλωσή τους θα είχε πραγματική σημασία, πως η Πράξη τους θα ισοδυναμούσε με μορφή τέχνης αξίας, ενώ Όλο Αυτό μπορεί να έχει γίνει απλά στην τύχη. Για την ιστορία, αμέσως μετά τον πανικό με τα κλεμμένα demos, οι Velvet Cacoon ανακοίνωσαν πως η σύνθεση της μπάντας αποτελείται πλέον από την Angela και άλλες έξι φίλες της (!!!!!), ενώ λίγο καιρό μετά στο website τους είχε εννοηθεί πως υπήρχε ένας άνθρωπος πίσω από το ζεύγος, που τους είχε γράψει ως τώρα όλη τη μουσική, και πως θα αναλάμβανε την πορεία τους στο άμεσο μέλλον, όπου ηχογραφούσαν ήδη τον διάδοχο του “Genevieve”. Η FMP έριξε στην αγορά ένα διπλό album, το “Dextronaut”, το οποίο υποτίθεται πως είναι επανακυκλοφορία ενός album που κυκλοφόρησε το 2002, με ένα bonus cd (καταπληκτικής) ambient μουσικής από την μπάντα. Φυσικά για το “Dextronaut” πρωτοακούσαμε όλοι το 2005, ουδείς γνώριζε την ύπαρξή του από το 2002, οπότε σας προκαλώ να βγάλετε άκρη, εγώ παραιτήθηκα. Περιττό να αναφέρουμε πως στο ebay ξοδεύονταν τα άπειρα χρήματα (στην αρχή) για τις εκδόσεις των “Genevieve” και “Northsuite”, καθώς έσερναν με την σειρά τους τη φήμη των υπερπεριορισμένων εκδόσεων. Όπως θα μαντέψατε, ένα από τα forums που γινόταν Ο Πόλεμος του Ίντερνετ (και συμμετείχε ανά καιρούς και η ίδια η μπάντα), ήταν το forum της Southern Lord, οπότε και οι O’Malley/Andersson δεν έχασαν την ευκαιρία, και κυκλοφόρησαν τις πανάκριβες βινυλιακές εκδόσεις των δύο κυκλοφοριών.

Τρία (ίσως και παραπάνω) χρόνια ανακοινώσεων νέων κυκλοφοριών, και τρία χρόνια ουσιαστικής απραξίας. Η μπάντα επιστρέφει φέτος δυναμικά δραστήρια, αφού η FMP και η Starlight Temple Society κυκλοφορούν αντίστοιχα το διπλό “Atropine” album και το “P aa opal Poere Pr. 33”.  Εικάζω πως ο λόγος των δύο διαφορετικών κυκλοφοριών, είναι πως το μεν “Atropine” είναι ένα album εντελώς αφαιρετικό, το οποίο δεν έχω ακούσει ακόμα, εκτός από ένα video που θα βρείτε πιο κάτω, ενώ το P aa, το οποίο έχω ακούσει και μου φαίνεται σχεδόν μυστηριακά υπνωτικό και ΠΟΛΥ μπάσο, ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικό, είναι ξεκάθαρο black metal, με τα φωνητικά να έχει αναλάβει ο τραγουδιστής κάποιων Snowfall. Περίμενα να κυκλοφορήσουν σε mp3 πρώτα και έπειτα να τα παραγγείλω, καθώς δεν ψηνόμουν ιδιαίτερα να αγοράσω το “Welcome to the Jungle” και το “Painkiller” ίσως, με τη σφραγίδα των Velvet Cacoon. Η ουσία είναι πως το κείμενο μεγάλωσε ανησυχητικά, πως οι Velvet Cacoon θυμίζουν κανονικό συγκρότημα, πως το black metal album τους είναι για μένα καταπληκτικό, ενώ το preview από το “Atropine” μπορείτε να το κρίνετε από μόνοι σας. Στο website τους, μπορείτε να διαβάσετε πράγματα που θα σας ωθήσουν στα δικά σας συμπεράσματα. Δεν είναι φυσικά σημαντικό να καταλήξουμε κάπου όλοι μαζί, σημασία έχει να κατανοήσουμε το pattern. Ο καθένας για τον εαυτό του. Και άμα.

Πάρτε Funeral Noir

~ από kiwiknorr στο 12 Σεπτεμβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized