εμπρος παιδια λοιπόν όλοι μαζι…
…να βρούμε το φθινόπωρο εκεί στην εξοχη!
Καλό μας μήνα όπως καταλάβατε. Το καλοκαίρι επιτέλους έφυγε, τουλάχιστον ημερολογιακά, γιατί από ζέστες έχουμε μέλλον ακόμα. Ο Σεπτέμβριος προβλέπεται γεμάτος πανικό, απλά ελπίζουμε να είναι ο τελευταίος όπου θα ασχοληθούμε με την σεπτεμβριάτικη φοιτητική κατάρα. Σίγουρα θα ρίξουμε αρκετό τρέξιμο πάντως.
Έπαιξε πάρα πολύ μουσική τις προηγούμενες μέρες και αναμένεται ακόμα περισσότερη, καθώς θα είναι η κυριότερη παρέα για τις υπερ-μπόλικες ώρες μοναχικού γραψίματος. Άκουσα αρκετούτσικα (πολύ) ωραία πράγματα. Το καινούριο Kronos Quartet ήταν ιδιαιτέρως ανατολίτικα εύγευστο, το καινούριο Motorpsycho ακούστηκε εξαιρετικό αλλά δεν πρόλαβα να το απορροφήσω εντελώς (πιθανότατα θα μιλήσει και ο Μανώλης γι’ αυτό), το κόλλημα με το Broken συνεχίζεται, ακούσαμε και το εντυπωσιακά καλό project του Christofersson, τους Soisong. Ίσως το μεγαλύτερο κόλλημα των ημερών ήρθε απο δυο αρκετά folk δίσκους, το «The Crescent Sun» της Ellen Mary McGee, που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της Marissa Nadler και έχει πραγματικά εκπληκτικό song-writing, και το «With These Hands (The Rise And Fall Of Francis Delaney)» των Michael J. Sheehy And The Hired Mourners στο οποίο αγάπησα πραγματικά τη blues-ίζουσα alt-country του (απίστευτη φωνή ο Sheehy να σημειώσω κάπου εδώ). Είναι και concept το τελευταίο για τις περιπέτειες και τα δράματα φανταστικού πυγμάχου, κάτι που δίνει σε μερικά κομμάτια εκείνη τη βιογραφική ποιότητα που κάνει πιο έντονη την ατμόσφαιρά τους, γιατί σε κάποιο επίπεδο τουλάχιστον νιώθεις ότι περιγράφουν μια πραγματική ιστορία.
Είχαμε και πιο hip-hop στιγμές αυτό τον καιρό, κυρίως με το tribute-ικό (για τη Blue Note) «Shades Of Blue» και το λίγο ηλεκτρονικό, λίγο pop, αλλά εντελώς κολλητικό «Light» του Matisyahu. Θα τον πω τον καημό μου ότι το περίμενα σαφώς καλύτερο το «In The Fishtank» των Sparklehorse και Fennesz, αλλά σίγουρα έχει και αυτό τις στιγμές του. Και για να το κλείνουμε και εδώ γιατί πρέπει να πάμε και για ύπνο λίαν συντόμως, ο τελευταίος primer του Wire, με κόλλησε με μερικούς δίσκους βρεττανικής jazz που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν και πολύ κακώς έκανα. Προσωπικές επιλογές, το «Once Upon A Time» των Alan Skidmore Quintet, το «Metropolis» του Mike Westbrook και το εντυπωσιακά, εντυπωσιακό «Septober Energy» των Centipede. A! Για να μην το ξεχάσω, έβγαλε και καινούριο δίσκο η Imogen Heap, μια από εκείνες τις τραγουδίστριες των οποίων αγαπάμε υπερβολικά την εγγενή εκκεντρικότητά τους. Και το album ωραίο είναι.
Περισσότερες ακροάσεις από αύριο στη δουλειά. Περάστε καμιά βόλτα να μας πείτε τι καλό ακούσατε και εσείς τελευταία.
sonic death monkey 