όου, κοξ.
Ποστάρω για δύο λόγους.
Α, για να διακόψω αυτό το ουλβερικό παραλήρημα των χεβυμεταλλάδων εδώ μέσα και Βου, για να φωνάξω και από εδώ πόσο πολύ αγαπώ το Never Mind the Buzzcocks. Αν δεν ξέρουμε τι είναι το NMtB πάμε στο utube παραδίπλα και λιώνουμε για δυο-τρεις μέρες συνεχόμενα με τα επεισόδια που έχουν ανεβάσει κάποιοι χρήστες για τους οποίους προσευχόμαστε τα βράδια σε μια γωνίτσα στο δωμάτιο φορώντας πυζάμες και σκούφο σαν του Παπαγιαννόπουλου σε εκείνη την ταινία με την Καρέζη ο θεούλης να τους έχει καλά εκείνους και τις οικογένειές των.
Η καινούρια σειρά εκπομπών θα είναι χωρίς το Simon Amstell. Στραβομουτσουνιάζουμε λίγο αλλά θα είναι και πάλι τρομερό, όπως και να’χει.
Αυτά, πάω για τριήμερα μπάνια και τρελές αλκοολικές κούρσες (©) στην επαρχία, οι υπόλοιποι θα μείνουν εδώ και φοβούμαι ότι θα ανεβάσουν νέα κείμενα για το μεγαλείο του Bergtwatt και εικοσάλεπτα βιντεάκια με τον Garm να κοιτάει δυο σελίδες και ένα φτερό. Τα φιλιά μου.
sonic death monkey 