ιογενής επιπεφυκίτιδα, η
Ξυπνάς και κάθεσαι. Και περιμένεις να νυχτώσει. Ο τρίτος οφθαλμίατρος μιλάει για «έχετε βαριά μορφή κύριε, χρειάζεστε προσοχή», ενώ ο τέταρτος ο νοσοκομειακός ο έκτατος, λέει ‘αυτή φεύγει μόνη της, απλά βάζε φυσιολογικό ορό». Ποιός έχει δίκιο; Τα αντιβιοτικά του πρώτου, δεύτερου και πέμπτου, αποτυγχάνουν παταγωδώς. Μια βδομάδα αποτυχίες. Κατανάλωση ποσότητος κρητικής ρακής οδηγεί στον επιθυμητό -και κατα τα άλλα αδύνατο- ύπνο. Βερύκοκα Διαμαντοπούλου. Μεγάλη ζημιά με βερύκοκα διαμαντοπούλου. Δεν έχεις τι να κάνεις όσο κάθεσαι, και τρως βερύκοκα. Πολλά βερύκοκα παιδιά, ζημιά μεγάλη. Και κάθεσαι και περιμένεις. Τι; Δεν ξέρεις. Να δεις. Να δω. Τι να δω και γω. Πολλή μουσική, με το «III» των Darkspace και το «Black Sleep» του Jasper TX και το «Laos Vegas» των Origami Galaktika να κάνουν παρέα. Καλή παρέα. Δεν υπάρχει όραση όμως. Υπάρχουν δάκρυα. Είμαι κορίτσι, δώδεκα-δεκατριών ετών, και πρωτοβλέπω τον Τιτανικό. Και εκείνος ο Γιωργάκης δεν τα φτιάχνει μαζί μου ο κερατάς. Δάκρυα, το μάτι δεν ανοίγει, «βαριά μορφή κύριε, υπάρχει περίπτωση να προσβληθεί ο κερατοειδής», δεν ανοίγει μία, αλλά άμα ανοίξει, καταρράκτης. Τι να κάνω; Ας χτυπήσω δυό βερυκοκάκια. Και πως τα γράφω όλα αυτά ρε; Υπαγορεύω; Όχι. Ο έκτος οφθαλμίατρος, ο σωτήρας, με πότισε κορτιζόνη. Τώρα βλέπω, και δεν δακρύζω πια. Σχεδόν ευτυχισμένος. Προβλέπω τρομακτικά search terms μετά από αυτό. Κατάφερα και παρήγγειλα το νέο 3’inch cd-r του Machinefabriek. Όλα καλά. Πλάκα κάνω.
sonic death monkey 