sonic death monkey

Υπάρχουν μερικές ώρες που θέλω να ακούω γλυκιά jazz. Αυτή δεν είναι free, ούτε fusion, ούτε nu, ούτε ασανσέρ. Είναι αυτό που είπα, γλυκιά. Αυτή τη συνομωταξία την έφτιαξε ο Moondog, και επειδή όλοι έχουμε τα κολλήματά μας, χτες είχε Moondog, έχει και σήμερα. Σε βιογραφικά πλαίσια, τυφλός, άστεγος για 20 χρόνια (από επιλογή) στην έκτη λεωφόρο της Νέας Υόρκης (πράγμα που του κόλλησε το παρατσούκλι «The Viking of 6th Avenue», ποιητής, jazz-ίστας και κατασκευαστής μουσικών οργάνων. Δεν έβλεπε. Δεν είδε ποτέ του. Αλλά ήταν από αυτούς που δεν χρειάζονταν τη συγκεκριμένη αίσθηση, είχε άλλες, εμείς δεν τις έχουμε. Η αισθητική παρουσία του Moondog αποτέλεσε το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό του, καθώς ίσως δεν έχουν ακούσει πολλοί τη μουσική του, αλλά όλοι έχουν ακούσει μια ιστορία για την αινιγματική του παρουσία. Δηλαδή τέτοιο μούσι, δεν το βλέπεις κάθε μέρα τριγύρω.

Ο Moondog είχε «κατηγορηθεί» ως απλοϊκός από κάποιους κύκλους της jazz, και είναι αλήθεια πως σε σχέση με ένα SUN RA ας πούμε, ναι, είναι απλοϊκός μέσα στον πλουραλισμό του, αλλά δεν νομίζω πως ο κύριος Viking είχε ποτέ τη διάθεση να μπει στις κλίκες της jazz, εδώ απείχε συνειδητά από κατάσταση στέγασης, βρήκε μια πορεία και την βάδισε ολομόναχος, και μην ξεχνιόμαστε, χωρίς να βλέπει κιόλας. Είναι γνωστό πως οι κλίκες οποιουδήποτε ιδιώματος μπορούν να καταστρέψουν μεγάλο κομμάτι του ιδιώματος (ειδικά σε τεράστια από αυτά, όπως η jazz ή η κλασική μουσική), οπότε το καλό είναι να απέχεις, και είναι βέβαιο, πως αυτοί που θα σε εκτιμούσαν στα αλήθεια, θα σε συναντήσουν όπως και να έχει. Ο Moondog πέθανε το 1999 στην ηλικία των οδγοντατριών. Υπάρχει στα ίντερνετς ένα εξαιρετικό website, που αν δεν είχε πέσει/λήξει, θα μπορούσατε να διαβάσετε τα άπειρα γύρω από τον τύπο, όπως και να δείτε δεκάδες φωτογραφίες.

Περιστατικό ένα. Έλαβε χώρα χτες το απόγευμα. Ψέματα, ήταν βράδυ, και ήμουν σε μια πλατεία και περίμενα παρέα και τελοσπάντων, mp3 και «Elpmas» songs του Moondog, διότι όπως είπα, χτες Moondog. Γαληνεύει την ψυχή, γαληνεύει και την αναμονή. Στην εκκλησία της πλατείας είχε τελειώσει ένας γάμος, και το νεόνυμφο ζευγάρι (να ζήσουν τα παιδιά) έβγαζε τις τυπικές φωτογραφίες έξω από την εκκλησία, με τους καλεσμένους να συνεχίζουν να παρασιτούν εκεί γύρω τους, αρνούμενοι να, νααα, ξέρωγω εξαφανιστούν. Ξαφνικά, μπαίνει μια νέα παρουσία στο πλάνο, σε κοντινή απόσταση με τα του γάμου και των φωτογραφιών αυτού. Ήταν ένας γεράκος, προφανώς άστεγος, αγνοώ αν ήξερε τι είναι η jazz, αλλά ρακένδυτος ως ήτο, το μούσι του πήγαινε για ένα κάποιο ρεκόρ. Μήκους. Θα πρέπει να ενόχλησε την αισθητική όλων των καλοντυμένων εκεί, αλλά παρακολουθούσα με κατάνυξη να κάνει το εξής : Πήρε ένα καρβέλι ψωμί, και άρχισε να το ποδοπατάει. Ήθελε καταφανώς να το κάνει κομμάτια, και μετά από πηδηματάκια, σάλτους και πατήματα πάνω στο άτυχο ψωμί, άρχισε να χορεύει πάνω του. Τραγουδώντας. Εγώ άκουγα τον ηθικό αυτουργό στα ακουστικά και παρακολουθούσα την κλασική μαλακισμένη πενηνταπενταροεξηντοεβδομηντάρα ΘΕΙΑ, με κόκκινο κραγιόν που προσγειώνει αεροπλάνο (και δεν θα μιλήσω για το άρωμα) να αναφέρεται στον ήρωά μας, σε καταφανώς υποτιμητικό τόνο, «τι κάνεις εκεί άνθρωπέ μου;». Οι καλεσμένοι ήταν ενοχλημένοι, η νύφη βρήκε εκείνο το ΈΝΑ που δέκα χρόνια υπολόγιζε να της χαλάσει το γάμο, ενώ ο γαμπρός νομίζω σταρχίδια του λίγο, ευτυχώς ο γάμος ήταν Σάββατο και αύριο θα δει τον Παναθηναϊκό με τον Πάοκ, εκείνος έλυσε το ΈΝΑ που τον απασχολούσε. Η ελληνίδα Madame Bovary ήταν επίμονη όμως, καθώς η κάφτρα μου φώτιζε τον νυχτερινο ουρανό (υπέροχο χρώμα;) και ο Moondog μου τραγουδούσε το Westhard Ho! : «Τι κάνεις άνθρωπέ μου εκεί;; Γιατί πατάς το ψωμί;». Για να γυρίσει εκείνος, ήρεμος, ο ending credits ζητιάνος, να της πει με εκείνη την ωραία περιφρόνηση, «για να μην πνιγούν τα περιστέρια». Τεράστιο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου. Αν είχα πυροτεχνήματα θα τα έριχνα στον ουρανό. Υπέροχο χρώμα; Δεν είχα. Και ήρθε η παρέα μου και έφυγα. Δεν ξανάκουσα ποτέ να μιλάνε για όλους αυτούς.

Περιστατικό δύο. Θεσσαλονίκη. Νοέμβριος, και στο Principal παίζουν οι The Residents, και βρίσκομαι εκεί. Και όταν ο κύριος Bunny Boy άρχισε να μας ξεναγεί στο Secret Room του (φοβερό κομμάτι;), ανάμεσα σε πολλά διάφορα περίεργα πραγματάκια, παρατηρώ μια φωτογραφία του Moondog. Δεύτερο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Πρώτο χρονικά μεν, αλλά για να τηρήσω και μια ροή στο post, δεύτερο.

Περιστατικό τρία, λαμβάνει χώρα τώρα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, στη «Βροχή από Κάτω» έχει χρησιμοποιήσει samples από το «Marimba Mondo 1: The Rain Forest» του Moondog. Και το λεγα, από τότε που είχα πρωτοακούσει την βροχή του, τραγούδι με τίτλο «Ο Σκύλος των Άστρων» δεν μπορεί να έχει τυχαία τέτοιο τίτλο. Με τα μάτια κοιτάζω ψηλά, με τα χέρια γιορτάζω τη λάσπη, καλημέρα σας.

~ από kiwiknorr στο 24 Μαΐου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized