sonic death monkey

Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο για μια σύντομη μπύρα. Ακούει ψιλό-αδιάφορες μουσικές, τυπικά πράγματα για ανθρώπους που ασχολούνται τόσο ώστε απλά να έχουν το άλλοθι πως δεν είναι σαν τους Άλλοι, δεν. Και το μπλογκ αυτό εδώ, άντε να έχει κάμει τόσο καιρό τρία-τέσσερα περάσματα, περισσότερο για «υποστήριξη» παρά επειδή τον ενδιέφερε στην πραγματικότητα το όλο ζήτημα. Καλό παιδί βέβαια, τον ξέρω και τόσα χρόνια, δε χρειαζόμαστε τα ιντερνέτς για να ανταλλάζουμε κους κους και νέα. Απλά αφού δεν μπαίνει, μπορώ χωρίς τύψεις να μεταφέρω τη συζήτησή μας, χεχ. Όχι ότι είπε κάτι τρομερά πρωτότυπο, δεν αποκάλυψε κανένα κρατικό έγγραφο ή τη μυστική συνταγή για ζυμαρικά που ξετρελαίνει όλα τα κορίτσια σε βοράδες και νότους. Είπε ότι οι κακές βραδιές βγάζουν τα καλά inside jokes. Λάθος. Μετά είπε ότι και γενικά τα inside jokes είναι ένα κακό πράγμα. Λάθος πάλι. Το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και είπε ότι είναι σαν να μη θες να μοιραστείς με ανθρώπους που δε συμπαθείς ένα τραγούδι που αγαπάς. Δε θυμάμαι ακριβώς πως έκανε αυτή τη σύνδεση. Ψέματα, θυμάμαι αλλά βαριέμαι να το εξηγήσω τώρα. Αρκεί να πω μόνο ότι έβγαζε κάποιο νόημα. Σχεδόν όσο νόημα βγάζει το να μη θες να μοιραστείς με ανθρώπους που δε συμπαθείς τα τραγούδια που αγαπάς. Του το είπα και με έβρισε και άλλαξε κουβέντα για τι κάναμε το σαββατοκύριακο, ποιοι παλιοί συμμαθητές παντρεύτηκαν και πόσο ακριβό έχει γίνει το ένα ποτήρι μπύρας στα μπαρς των Αθηνών.

Ήταν ένα τριήμερο στην επαρχία με καλά παιδιά και αγνά προϊόντα της Μάνας Γης λίγο πριν μια εβδομάδα που η ΕΜΥ προβλέπει κάπως ταραχώδη. Συναυλίες πάντως σοβαρές δεν έχει.

Προς το τέλος της βραδιάς, που ρε γαμώτο πολύ θα με βόλευε για την ατμόσφαιρα της ιστορίας να ήταν πολύ αργά, σχεδόν ξημερώματα αλλά είχα χάσει νωρίτερα στον τελικό από μια θεσούλα του ΚΤΕΛ και έτσι 11 παρά ζητούσαμε λογαριασμό, εκείνος μου είπε ότι το καλύτερο σημείο στο High Fidelity είναι όταν ο Ian παίρνει τηλέφωνο τον Rob ενώ εκείνος είναι σπίτι και φτιάχνει μια συλλογή, για να του ζητήσει να σταματήσει να τους ενοχλεί με τη Laura και περίπου να κάμει ένα μίνι κουλ και άνετο τσαμπουκά. Είναι κάτι πιο βαθύ βέβαια αλλά κατάλαβες τώρα μωρέ σε ποιο σημείο αναφέρομαι. Στην ταινία το πάνε ένα βήμα παραπέρα και δείχνουν την αντίστοιχη συζήτηση να λαμβάνει χώρα μέσα στο ίδιο το Championship Vinyl όπου υποτίθεται πως τόλμησε ο Ian να εμφανιστεί. Εντάξει, αμερικάνικες υπερβολές, όσο αχώνευτοι και αν είναι οι Ians αυτού του κόσμου.  Έχει δίκιο εκεί πάντως ο φίλος μου, εκπληκτική σκηνή, συμφωνούμε.

μιας και το έφερε η κουβέντα όμως:

monday night music, pt4

tunng … stories
lali puna … faking the books
four tet … as serious as your life
giardini di mirò … july’s stripes
the gentle waves … hangman in the shadow
amalgamated sons of rest … my donal
the channel … black
motorpsycho … stalemate
the decemberists … eli, the barrow boy
chris & carla … swinger 500
tom mcrae … you cut her hair
cranes … everywhere
mugison … the pathetic anthem
clogs … 5/4
marillion … kayleigh
otis redding … my girl
leonard cohen … the partisan
caïna … permaneo carmen

~ 68′, 93mb
(  (  (  – νταουνλόουντ – )  )  )

Η φωτογραφία του «εξωφύλλου» ανήκει στο Manuel Wagner και ονομάζεται Spring. Δεν τον ρώτησα αλλά τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδούλα.

~ από νάθινμαν στο 4 Μαΐου, 2009.

Αναρτήθηκε στις SDMixtape