αβαν γκαρντ ρεμπετικα
Αναρωτιέμαι συχνά πόσο σημαντικό είναι το «εξωτικό» κομμάτι οποιασδήποτε μουσικής ώστε να αναδειχτεί σε μέρος κάποιας ψαγμένης, πειραματικής ή οτιδήποτε σκηνής και αργότερα να γνωρίσει μεγαλύτερη ή μικρότερη (αλλά πιο πιστή) επιτυχία ανάμεσα στους εκάστοτε οπαδούς.
Αφορμή για όλα αυτά, το καινούριο A Hawk and A Hacksaw, στο οποιό οι συμπαθείς αμερικανοί από το Albuquerque (ναι, εκεί που έστριβε πάντα λάθος ο Bugs Bunny) στο οποίο διασκευάζουν την «Φωνή του Αργιλέ» του Περπινιάδη (σε περίπτωση που δεν μπορείτε να το θυμηθείτε είναι και γνωστό ως «Πεντε χρονια δικασμένος» ή εναλλακτικά «φύσα ρούφα τράβα τονε πάτα τονε κι άναφτονε») μαζί με κάτι τούρκικους ημιαμανέδες και μια τζούρα από Βαλκάνια. Από την άλλη οι Beirut, εδώ και πολύ καιρό πλέον, έχουν γίνει από τα πιο hot ονόματα της γιαποεθνικ/ιντι νεολαίας και μη, οι Funeral Mist θυμήθηκαν ότι ο πατέρας του Arioch είχε παραπεταμένο κάπου ένα soundtrack από τον καιρό των Τσιγγάνων και είπαν να sample-άρουν το «Ederlezi», οι Crippled Black Phoenix διασκευάζουν το «Γιαννη μου το μαντήλι σου» σε εκείνο το απίστευτο live, εμείς ως νεανίες τον παίζαμε λίγο ακούγοντας τον Fenriz μεθυσμένο να αυτοσχεδιάζει είτε με τους Storm είτε με τους Isengard σε παραδοσιακά άσματα της μαμάς Νορβηγίας και εγώ τώρα κάθομαι και ακούω το «Le Mystere Des Voix Bulgares». Επίσης η (όχι και τόσο νέα) μόδα ανάμεσα σε πολλούς post-κάτι οπαδούς είναι από τη μια μεριά να ακούν κάθε καμένη noise/drone κυκλοφορία και από την άλλη Τσιτσάνη, ενώ το «Ederlezi» πάλι διασκευάζεται και από την νικήτρια του Ουγγρικού Pop Idol ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων.
Η αλήθεια είναι ότι θα με έψηνε πάρα πολύ να γκρινιάξω λίγο για την (πολλές φορές ανύπαρκτη) αυθεντικότητα τέτοιων προσπαθειών. Από την άλλη πλευρά νομίζω ότι δύσκολα μπορείς να ξέρεις ποτέ το πραγματικό σκεπτικό πίσω από την οποιαδήποτε μουσική δημιουργία. Δεν θα το κάνω όμως γιατί ακούγοντας όλα αυτά τα πράγματα, οφείλω να παραδεχτώ ότι το εκάστοτε fusion μπορεί πολλές φορές να γίνεται ιδιαιτέρως άγαρμπα, εξίσου πολλές φορές έχει αποτελέσματα που δεν μπορείς να μην τα παραδεχτείς. Και για να πω και την αμαρτία μου χέστηκα ποιοι έχουν φτάσει να εκθειάζουν τους Beirut ή το κατά πόσο ένας πιτσιρικάς από την Αμερική μπορεί να πιάσει πραγματικά το feeling των Βαλκανίων. Μου φτάνει και με το παραπάνω ότι όταν τους είδα live χαμογέλαγα σαν το βλαμμένο καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Μην περιμένετε κάποιο ηθικό νόημα από το συγκεκριμένο post. Απλά δεν μπορούσα να δω (και δεν ηθελα κιολας) την Arsenal σε streaming, αλλά μια που το θυμήθηκα πάω να δω αν έπαιζε η Sunderland σήμερα. Και το λήγουμε ψάχνοντας εκτελέσεις απο το «Ederlezi». Και δίσκους του Matt Bauer.
sonic death monkey 