ταξίδι με τραίνο, βινύλιο, χριστουγεννιάτικο δέντρο
Ένα ταξίδι με τραίνο πάντα το φαντάζομαι όμορφο, ως εξής μάλιστα : Να ταξιδεύω με τη φορά της αμαξοστοιχίας (ακούγεται χαζό, μα εκνευρίζομαι να είμαι πλάτη), έξω να βρέχει πολύ, οι διπλανές μου θέσεις να είναι άδειες, οι σταγόνες να χτυπάνε το τζάμι, και εγώ μέσα σε μια νιρβάνα εσώτερης σιωπής, να μην ακούω καν μουσική, να ακούω τη βροχή και τον ήχο από τις ράγες, και να διαβάζω ίσως τον Μαιτρ και τη Μαργαρίτα του Bulgakov, ή -γιατί όχι!- ξανά και ξανά το Catch 22, και αν σταματήσει να βρέχει, να βάζω Fovea Hex ή Fennesz (κάτι από F όπως και να χει) για να συνεχίζω εγώ. Ο προορισμός έχει πάντα τη μεγάλη τη σημασία, όταν είναι ωραίος το ταξίδι είναι απόλαυση, όταν όχι, δεν είναι. Καμιά φορά το ταξίδι Είναι ο προορισμός, αλλά δε θα μπλεχτώ σε βαθυστόχαστη αναζήτηση του «που βρίσκομαι» και του «που πάω». Δεν είναι πάντα έτσι. Πρέπει να καταργήσουμε τις επιστροφές, έχει ξαναειπωθεί εδώ, και έχει δίκιο. Και το ταξίδι της επιστροφής είναι εξορισμού άσχημο, γιατί η προσμονή έχει αντικατασταθεί από τη νοσταλγία, η βροχή από παγετό, οι άδειες θέσεις με στριμωξίδι, και φυσικά πάντα είμαι πλάτη. Είναι τα ταξίδια με τραίνο που είτε πάρεις πρώτη, είτε δεύτερη θέση, είτε κάτσεις πάνω στο φουγάρο, είναι περίπου το ίδιο : Γυρίζεις πίσω. Και ο φοβερός τύπος που θα σε ξυπνήσει στις τέσσερις το πρωί για να κάτσει «στη θέση του», ενώ είναι φυσικά σε λάθος βαγόνι (ίσως και σε λάθος τραίνο), δεν είναι ευχάριστο διάλειμμα, είναι η πραγματικότητα. Βροχές, Φενέζ, Μαργαρίτες, όλα στο σάκο, τώρα είναι στριμωχτά, ζεστά, αργά, βασανιστικά, φανταστικά. Όταν ο απέναντι κύριος σε ξυπνάει (κάπου στις τέσσερις και αυτός) για να σου πει πως κάποιος πριν ήθελε να σε σηκώσει από τη θέση σου, αλλά τελικά το θέμα λύθηκε χωρίς να σε ξυπνήσουν, έρχεσαι στο συμπέρασμα πως κάποιος σε ξύπνησε για να σου πει πως πριν λίγο επενέβη ώστε να μη σε ξυπνήσουν. Έχει αρκετό σκοτάδι για να διαβάσεις το Catch 22 (άσε που το χεις δανείσει κιόλας), αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα : το ζεις, καθημερινά.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, και εφόσον ξυπνάς πιά, πρέπει να σκεφτείς κάτι Άλλο από αυτό που ζεις, ώστε (ας δεχτούμε για χάρη της κουβέντας) να το ξεχάσεις κάπως. Μην συμβαίνοντας αυτό, αναγκαστικά η σκέψη δύσκολα προχωρά («ας περάσουμε…») σε κάτι ιδιαίτερα πιο όμορφο. Σκέφτεσαι ένα άρθο στο τελευταίο «ΠΟΠ και ΡΟΚ» που….(παρένθεση, είχε Johnny Cash cd για δώρο, και βρέθηκε μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή, είχε παλιές ηχογραφήσεις, μέχρι ’65 το πολύ, τις είχα όλες, αλλά δε γινόταν να μην το πάρω, είχε και το Big River, τώρα θα υπάρχει σε ένα αμάξι να το ακούμε και θα ναι ωραία, κλείνει παρένθεση)…διάβασες λίγες ώρες πριν. Αφορούσε στο βινύλιο και αποτελούσε ένα περίπου αφιέρωμα στο συγκεκριμένο format ήχου. Ήταν κάπως λίγο νοσταλγικό, λίγο Rob Gordon, αλλά είναι αλήθεια πως μου έσπασαν και τα νεύρα λίγο. Δεν αντέχω να διαβάζω εκφράσεις περί «φαντασιακού μιμητισμού» ενός πιτσιρικά κατά την πρώτη του αγορά σε LP. Δεν αντέχω να διαβάζω για «ελευθεριάζουσες διαλεκτικές». Αντιλαμβάνομαι και μου αρέσει η σχέση με το βινύλιο (αγοράζω αρκετούς δίσκους άλλωστε), και πάντα «ανησυχώ» πως οι νέες γενιές μπορεί μέσα σε αυτό το crescento αναβίωσης να έχουν 300 δίσκους εκ των οποίων μόλις οι 50 να είναι μαύροι. Αλλά δε μπορώ άλλες «ηθικοπλασίες», δεν αντέχω άλλες «αντικειμενικές περιγραφές» και τόσο κόψιμο-ράψιμο προσωπικοτήτων. Το βινύλιο είναι ένα υπέροχο format, αλλά δεν το παίρνουμε επειδή είναι βινύλιο. Το παίρνουμε επειδή μας αρέσει αυτό που έχει μέσα (ορίστε, να λίγη αρχιδάτη ελευθεριάζουσα διαλεκτική). Βαρέθηκα να ακούω γέρους να κοιτάνε το cd λες και είναι σκατά, βαρέθηκα να ακούω δεκαπεντάχρονα να λένε «εγώ αγοράζω μόνο βινύλια», βαρέθηκα να ακούω «ποιός αγοράζει βινύλια πια», βαρέθηκα αυτούς που δε γουστάρουν file sharing, βαρέθηκα όσους μιλάνε για μουσική χωρίς να ακούνε, βαρέθηκα όλους εσάς που σπάτε αρχίδια με βαρύγδουπες εκφράσεις, βαρέθηκα τους νοσταλγούς, γαμήστε με πια, και τα cd ωραία είναι καμιά φορά, να, ας πούμε η βινυλιακή έκδοση του «F.O.A.D» των Darkthrone ήταν τυπική, ενώ η έκδοση σε cd ήταν αδιανόητα τέλεια. Ε ακόμα και αν είναι ο ορισμός του LP album, χαιρόμαστε το cd στο σπίτι, τι να κάνουμε τώρα. Είμαστε τουρίστες, μεταγενέστεροι, false ίσως; Φτάνει πια η θεοποίηση με το ζόρι, όχι άλλες ρητορείες, όχι άλλη εμπειρία, αυτό δεν είναι μπούτυρο.
Πρωι πια, γυρίζω στην Αθήνα, τον κίτρινο αυτόνα καρκίνο που τόσο πολύ περιέργως μου αρέσει καμιά φορά, τα βράδια κυρίως. Μια διμοιρία ΜΑΤ, βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος και έχει περικυκλώσει το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Το ανέκδοτο που έγινε λατρεία. Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Reborn from the Ashes. Το πνεύμα των Χριστουγέννων να σηκώσει τα χέρια ψηλά, συλλαμβάνεται απόψε, να αγνοεί αυτά που λέω, και να λέει χωρίς να ντρέπεται πως εγώ για όλα φταίω. Βρισκόμαστε, ζούμε, αναπνέουμε σε μια χώρα που υπάρχουν άνθρωποι που πολιορκούν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, και μια διμοιρία ΜΑΤ βρίσκεται εκεί για να το υπερασπιστεί. Χέστε τα υπόλοιπα, δολοφονίες μαθητών, απόπειρες δολοφονίας μαθητών, το δράμα της πόπης μαλλιωτάκης, και λοιπά. Εδώ έχουμε πολιορκία ενός Δέντρου, και όχι αληθινού μάλιστα. Δηλαδή, κάποιοι του πετάνε αντικείμενα, σκουπίδια, δεν το θέλουν, να φύγει, να καεί, ουστ δέντρο, αλλά το κράτος είναι εκεί, μαζί με το δέντρο, να το υπερασπιστεί μέχρι την τελευταία ρανίδα, να μην πέσει στα χέρια του οχτρού, να φωταγωγεί μονάχο από ψηλά, μόνο του, δε μας έχει ανάγκη. Να δείτε, ούτε ο Αη Βασίλης θα ρθει.
Ζούμε στην Ουγκάντα.
Απευθύνω έκκληση, κάντε κάτι, έκτακτη ανάγκη.
sonic death monkey 
είδες πως σε ταξίδεψε τελικά το χριστουγεννιάτικο δέντρο;; γι’αυτό το φιλάνε, για να μην ταξιδέψει κι άλλους!
αν αρχίσουν να το φιλάνε κιόλας…!