Επείγον
Αγαπημένε μου Άγιε Βασιλή,
Ήρθε λοιπόν πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που είσαι ο άγιος της προτίμησής μας συνεχόμενα για ένα μήνα περίπου. Μπορεί και να με θυμάσαι, είμαι εκείνο το κοριτσάκι που σου έστελνε γράμματα ζητώντας σου παγκόσμια ειρήνη και φαγητό για όλα τα παιδάκια του κόσμου αλλά κατά βάθος αναρωτιόμουν αν θα μου έφερνες το κότερο της μπάρμπι; Ναι, εκείνη που κατουρήθηκε πάνω της στην κατασκήνωση αν και δεν νομίζω πως είναι ευγενικό να θυμόμαστε τέτοιες λεπτομέρειες για ένα άτομο. Τέλος πάντων εμείς εδώ στο ΣόνικΝτεθΜάνκη αποφασίσαμε να σας στείλουμε ένα γράμμα για να συζητήσουμε κάποια σοβαρά θέματα που υπάρχουν στην ατζέντα μας φέτος τα Χριστούγεννα γιατί όπως όλα δείχνουν πάμε κατά διαόλου – βέβαια εσείς εκεί στην Λαπωνία μάλλον ζείτε μια φιλήσυχη ζωή χωρίς να ανησυχείτε για πολλά πράγματα πέραν του ποιός ήταν καλό και κακό παιδί για άλλη μια χρονιά. Στην Ελλάδα πάντως έχουμε πολλά καλά παιδιά και μερικά κακά παιδιά που δεν αυτοδυναμούν πλέον και σκεφτήκαμε να διοργανώσουμε ένα πάρτι για να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν πειράζει που είναι κακά παιδιά, αρκεί να μην μας παίρνουν τα παιχνίδια και να μην μας βαράνε στην αυλή του σχολείου. Για να σας το δώσω να το καταλάβετε με δικούς σας όρους, έχουμε κι εμείς έναν άγιο βασίλη στην Ελλάδα και αυτός ο άγιος βασίλης που δεν τον λένε βασίλη, έχει νάνους βοηθούς που συνεργάζονται για να φτιάξουν παιχνίδια για τα παιδάκια. Μόνο που ο δικός μας άγιος φτιάχνει παιχνίδια ωραία για τα κακά παιδιά και ρίχνει στα καλά παιδιά ό,τι είχε απομείνει από την προηγούμενη χρονιά. Φαντάζομαι πως αν είχατε εσείς οι άγιοι κάποιον ανώτερο στον οποίο θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε τέτοια φαινόμενα, θα το κάναμε.
Σε αυτή την περίπτωση φέτος τα Χριστούγεννα ο ανώτερος είναι ο Ηρώδης οπότε δεν το ρισκάρουμε γιατί μπορεί να μας πάρει κι εμάς η μπάλα.
Έβλεπα χθες κύριε Άγιε μου μια εκπομπή για τους μόνιμους κατοίκους του Δρομοκαϊτιου και σαφώς όλες οι ιστορίες των ανθρώπων εκεί μέσα μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες. Δηλαδή το ξέραμε – δεν ξέρω για σας, εμείς πάντως εδώ πέρα το ξέραμε – ότι το ανθρώπινο μυαλό είναι στην ολότητά του ένα σπουδαίο και τρομακτικό πράγμα ταυτόχρονα και ότι μπορεί να πάει σοβαρά λάθος μερικές φορές αλλά όταν βλέπεις μερικές περιπτώσεις όπως του κυρίου Χρήστου με το καφεδάκι του και το τσιγαράκι του στο τραπέζι του ψυχιατρείου να τραγουδάει, ωωωω όμορφη Θεσσαλονίκη, τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ και να ισχυρίζεται πως πρώτος αυτός το τραγούδησε, ε κάπου αναθεωρείς μερικά πράγματα. Μετά όμως ο κύριος δημοσιογράφος συνάντησε στην αυλή του τρελάδικου τον Μπάμπη, που καθόταν στα χορτάρια με την κιθαρίτσα του και την φυσαρμόνικα του δεμένη στο σβέρκο για να χει ελεύθερα χέρια, να τραγουδάει Hey, hey, my, my rock n roll can never die και λες «γαμώ την τρέλα μου» – στο πνεύμα της εκπομπής – «τι σκατά κάνουν τα συγκροτήματα στην εποχή μας και έχουν αποκλείσει τις διασκεύες από τις συναυλίες τους;;;» και σου βγαίνει ένα παράπονο. Ο κύριος Μπάμπης, άγιε μου είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος λοιπόν που του αρέσει πολύ η μουσική και είναι κλεισμένος στο τρελάδικο γιατί στεναχωρήθηκε πολύ όταν χώρισε με την γυναίκα του, έχει και μια κόρη την Γωγώ που την βλέπει 2-3 φορές τον χρόνο, η γυναίκα του ξαναπαντρεύτηκε με ένα πολύ καλό παιδί – όπως μας λέει ο ίδιος – τον Αντώνη και οι μέρες του στο ψυχιατρείο θα περάσουν με μουσική. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει άγιε μου ότι στους τρελούς η πρώτη θεραπεία εκτός της φαρμακευτικής αγωγής, που κάνουν είναι η μουσικοθεραπεία, Τους μαζεύουν όλους αυτούς που ξέρουν όργανα, στο τρελάδικο και παίζουν μουσική και τραγουδάνε και παίζουν και τραγουδάνε και ξαναπαίζουν μέχρι να ρθει η ώρα για την απογευματινή τους βόλτα.
Ξέρετε κάτι άγιε μου; Κι εμείς του έξω κόσμου, έτσι κάνουμε.Κι εμείς μουσικοθεραπεία κάνουμε γιατί μας τρώει η στεναχώρια άγιε μου. Μοναξιά, αδικία, απογοήτευση, εθισμός στα υλικά πράγματα, εγωισμός, ψυχολογική βία, ψάχνουμε κι εμείς να βρούμε την φαρμακευτική μας αγωγή ενάντια σε όλα αυτά. Μπερδεμένο σας βλέπω ε; Θα αναρωτιέστε κι εσείς γιατί τότε οι μισοί είναι στο ψυχιατρείο και οι άλλοι μισοί στους δρόμους και δεν μαζευόμαστε όλοι μαζί να τραγουδήσουμε τον πόνο μας. Δεν μας αφήνουν άγιε μου. Εκείνος ο άγιος που έχουμε εμείς με τους νάνους του έχει ένα κόμπλεξ ανωτερότητας και σου λέει άμα βάλω και τους έξω, μέσα τότε κάτι πάει λάθος στην κριτική μου ικανότητα. Και έτσι εμείς βγήκαμε από τα δικά μας ιδιωτικά τρελάδικα έξω στο δρόμο για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα του τρελού, του μοναχικού, του φοιτητή, της ανύπαντρης μάνας, του συνταξιούχου, του φτωχού, του μετανάστη, του νέου, του γέρου. Έτσι κι εγώ κύριε άγιε μου, αποφάσισα να σου γράψω το πρώτο μου γράμμα εδώ και χρόνια μπας κι εσύ που είσαι τόσο σπουδαίος και έχεις τα μέσα (καθώς υποθέτω πως ακόμα και τον κύριο Ομπάμα βοήθησες με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές του όταν ήταν μικρός), βρεις κανένα τρόπο να μας βοηθήσεις κι εμάς. Συνήθως δεν ζητάω χάρες εύκολα, να το ξέρετε αυτό αλλά έτσι όπως είδα τους κατοίκους του ψυχιατρείου χθες μου φάνηκαν πολλές οι ομοιότητες με τους έξω και μπερδεύτηκα λίγο γιατί ήμουν και μισοκοιμισμένη και έλεγα, ρε λες; Ρε λες να είναι οι λάθος άνθρωποι μέσα και οι λάθος έξω;
Γι’ αυτό σας λέω άγιε Βασίλη, αν γίνεται να μπούμε κι εμείς σε μια λίστα γιατί χρειαζόμαστε βοήθεια. Ακούμε πολλές φωνές στο κεφάλι μας σαν την Μαρία που είδα χθες στο Δρομοκαϊτιο. Να σκοτώσουμε, να σπάσουμε, να δείρουμε, να καταστρέψουμε. Τις ακούμε τις φωνές στο κεφάλι μας και στο τέλος θα αποπειραθούμε να πνίξουμε τον αδερφό μας σαν τον Γιώργο που είδα στο τρελάδικο ή θα μας δέσουν στο κρεβάτι με δερμάτινα λουριά γιατί προσπαθήσαμε να αυτοκτονήσουμε 15 φορές ανεπιτυχώς, με έναν πατέρα καρκινοπαθή και ένα αδερφό με ειδικές ανάγκες.
Κοιτάξτε άγιε μου εγώ θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, πάντα πίστευα ότι την έχετε εύκολη με τα παιδάκια. Γιατί τελικά τί ζητάνε τα παιδάκια, παιχνίδια. Και παγκόσμια ειρήνη. Και φαγητό για όλα τα παιδάκια. Κι εσείς κάνετε διακρίσεις στις ευχές. Μη μου λέτε ότι υπήρχε απώτερος σκοπός το κότερο της μπάρμπι. Γιατί εγώ το κότερο το πήρα τελικά. Αλλά από τα άλλα δεν είδα προκοπή.
Και επιτέλους
Να σας πω κάτι;
Σκέφτηκα το κότερο, αλλά ζήτησα μια καλύτερη ζωή για τους άλλους.
Αυτό έγραφε το γαμημένο το χαρτί.
Να κοιτάξετε τα αρχεία σας.
Αναμένοντας απάντησή σας
Γιορτινούς χαιρετισμούς,
Έρρορ Φλυνν
sonic death monkey 