sonic death monkey

Δεδομένου του πεπερασμένου χαρακτήρος της χωρητικότητος της σιντοθήκης μου, ένας σημαντικός αριθμός των σιντίζ που διαθέτω μένει στην απ’έξω και πιο συγκεκριμένα σε τρία μεγάλα συρτάρια που παλιά φιλοξενούσαν ρούχα. Δε μας ενδιαφέρει αυτό.

Μας ενδιαφέρει εν προκειμένω ότι μια φορά στο τόσο κάποια μετακομίζουν από τη σιντοθήκη στο συρτάρι και τούμπαλιν με καθαρά συγκυριακά κριτήρια. Η μουσική αξία (κανένα άλμπουμ των Pearl Jam δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί σε κανένα συρτάρι σε αυτό τον κόσμο), το συναισθηματικό δέσιμο (κανένα αντίτυπο του Use δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί σε κανένα συρτάρι σε αυτό τον κόσμο), η αίσθηση της αυτοεκτίμησης (κανένα άλμπουμ των Maiden δεν πρόκειται ποτέ να φύγει ποτέ από το συρτάρι σε αυτό τον κόσμο). Ούτε αυτό μας ενδιαφέρει και τόσο εδώ που τα λέμε.

Όσα υποβιβάζονται από τη βιτρίνα τις περισσότερες φορές περνάνε μια βόλτα από το pc για μια σύντομη τελετή στην οποία τιμούμε τη μνήμη τους μέσω της μετατροπής τους σε mp3 που πολύ λυπούμαι που το παραδέχομαι αλλά απλά καταλαμβάνουν ένα σχετικό χώρο στο σκληρό, δεν περνάνε δείκτες ποντικιών από πάνω τους, δε γνωρίζουν το winamp, υπάρχουν χωρίς να είναι. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω και το κάνω, μάλλον απλά επειδή δε θέλω να αποχωριστώ το άλλοθι ότι ακόμη τα νοιάζομαι και τα αγαπώ και είναι τυχαίο το νέο τους σπίτι και δε σημαίνει κάτι τρομερό στην ουσία και κάποτε θα γυρίσουν δίπλα στο στερεοφωνικό και όλα θα είναι ωραία και πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι με το χωροταξικό για τα σιντίζ και τα βιβλία σε αυτό το σπίτι γιατί παράγινε. Ούτε αυτό είναι τελικά.

Ψες ήταν η σειρά του «Ideal Crash» και του «In a Bar Under the Sea» των dEUS που άλλαξαν στέγη. Τα ξανάκουσα λοιπόν και είχα περίπου ξεχάσει πόσο ωραίοι δίσκοι ήταν. Είναι. Πέρα δηλαδή από τις όποιες γλυκανάλατες αναμνήσεις μπορεί να φέρνουν από εκείνες τις εποχές. Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. Είμαι σίγουρος.

~ από νάθινμαν στο 24 Νοεμβρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized