sonic death monkey

Είσαι ένας άνθρωπος και έχεις μουσικές προτιμήσεις. Τι πάει να πει αυτό; Υπάρχουν ήχοι που λατρεύεις, ήχοι που αγαπάς, που σιχαίνεσαι, που σου είναι αδιάφοροι. Είσαι φίλος της μουσικής, είσαι λάτρης του ήχου. Ξέρεις εσύ. Ξέρεις;

Εξηγήστε μου. Γίνεται να ακούς το τελευταίο των Hair Police («Certainty Of Swarms») και μόλις τελειώσει να παίζεις το «Fordlandia» του Johan του Johannsson και να τα απολαμβάνεις το ίδιο;

Να απολαμβάνεις το ίδιο πολύ (με άλλο τρόπο φυσικά) την εξύψωση της κοσμικής έννοιας μελωδία («Fordlandia») με τον ολοκληρωτικό χλευασμό που της δείχνουν noise καλλιτέχνες σαν τους Hair Police;

Τι σε κάνει εσένα αυτό;

Υπάρχει κουλτούρα μελωδίας ή κουλτούρα ήχου; Θορύβου;

Γίνεται να απολαμβάνεις το ίδιο πολύ το «Forest Poetry» του Ildjarn με τη «Hardangervidda» του; Βρήκε ο ίδιος ο Ildjarn τη χρυσή τομή, ή ανά περιόδους δε μπορούσε να μείνει μακριά τόσο από θόρυβο όσο και από τη «μελωδία»;

Η Maja Ratkje συνεργάζεται με τον Frode Haltli. Γίνεται; Γίνεται.

Ο Scott Walker έχει επισήμως αφαιρέσει κάθε έννοια μελωδίας από τη μουσική. Ο Scott Walker. Που τον άκουγαν στα 60’s και δάκρυζαν από τη συγκίνηση των μελωδιών του. Γίνεται και αυτό.

Ο Lars Pedersen βγάζει το «You are Silent». Έναδυο χρόνια μετά το «Trippy Happy». Ποτέ δε θα μάθω τι κρύβει μέσα του ο Lars Pedersen. Όπως και να χει, έγινε.

Οι Sigur Ros ξαναδίνουν μαθήματα μελωδίας. Οι Sutcliffe Jugend τα παίρνουν αμέσως πίσω.

Είναι η μελωδία. Είναι και ο θόρυβος.

Εσάς τι σας γοητεύει πιο πολύ;

~ από kiwiknorr στο 5 Οκτωβρίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized