sonic death monkey

Πριν ένα χρόνο, ήταν βράδυ, είχα πάει για ένα drink στα eksarxeia, και γυρνώντας, πετυχαίνω στη βιτρίνα ενός (κλειστού!) δισκοπωλείου ένα 10″ βινύλιο του «Satanic Art» των Dodheimsgard. To «Satanic Art» των Dodheimsgard ήταν η μοναδική τους μαζική κυκλοφορία που δεν της είχε χαριστεί βινυλιακή έκδοση. Το «Supervillain Outcast» δεν το μετράμε, διότι θεωρητικά, και σύμφωνα με λεγόμενα του ιδίου του Vicotnik, θα κοπεί και στο format που το θέλουμε. Αυτό βέβαια εμπίπτει στην λεγόμενη Νορβηγική Ασυνέπεια, οπότε μη ξέροντας, μένουμε στο «Satanic Art». Την επόμενη ηλιόλουστη αυγουστιάτικη μέρα, πήγα χαρούμενος στο κατάστημα και αγόρασα το LP, κάνοντας παζάρια για την τιμή του, καθώς τα είκοσι ευρώ για κυκλοφορία της Black Hand Productions, με σήμα τη μούτζα (κυριολεκτώ), δεν είναι τα ενδεδειγμένα, σύμφωνα με το συνδικάτο καταναλωτών. Η τιμή έπεσε κάπως, και έφυγα αγκαλιά με πορτοκαλί splatter Dodheimsgard, αριθμημένο στα 200 αντίτυπα, με αριθμό 13. Όλα καλά, αν εξαιρέσεις αυτήν την ηλίθια ασθένεια που λέγεται αγοραστική μανία, και χτυπάει στην ανάγκη σου για απόκτηση οποιασδήποτε έκδοσης οποιασδήποτε μορφής οποιασδήποτε κυκλοφορίας των πολύ αγαπημένων σου συγκροτημάτων. Το εν λόγω δεκάιντσο αποδείχτηκε πως κυκλοφορούσε αβίαστα στα συνήθη μέρη αγοράς, και πως δεν ήταν 200 τα αντίτυπα. Σε κάποια φάση να φανταστείτε, έπεσε στα χέρια μου και δεύτερο βινύλιο με αριθμό 13. Bootleg της κακιάς ώρας λοιπόν, από Βραζιλία, αν ευσταθούν οι πληροφορίες μου, και πλέον βρίσκεται ανάμεσά μας σε πολλά χρώματα, των ίδιων «διακοσίων» αντιτύπων. Η εξήγηση βρίσκεται -όπως όλες οι εξηγήσεις- στο Catch 22, και στην εξήγηση του Μάιλο στο κατά πόσο δύο ανήλικες πόρνες είναι στα αλήθεια πάνω από τριάντα χρονών, και στο πως η περιπλοκότητα των σχέσεων που προκύπτουν από τον καλπάζοντα καπιταλισμό είναι στα αλήθεια τόσο περίπλοκες, που τελικά ακόμα και εμείς φύγαμε χαρούμενοι από το δισκάδικο με τη μαλακία στο χέρι. Τα είκοσι ευρώ που χαρίστηκαν προ τριών μηνών στην -αξιοπρεπέστατη κατά τα άλλα- bootleg βινυλιακή κοπή του «Hostmorke» των Isengard, χαράζουν την αλήθεια ακόμα και στο πιο κρυμμένο υποσυνείδητο : Είμαστε ασθενείς. Το εν λόγω Isengard έχει πλάκα, στην αρχή είχε κυκλοφορήσει αισχρή έκδοσή του σε δίσκο (εγώ θα το έφτιαχνα καλύτερο, αλήθεια), ενώ φέτος υποτίθεται η Moonfog το έκοψε κανονικά. Αλλά είναι bootleg ωραιότατο και αυτό, σιγά μη θυμόταν ο Satyr το 2008 να κόψει Isengard δίσκο, ήταν προφανής η αλητεία. Αλλά τα είκοσι ευρώ στο ταμείο, είκοσι ευρώ. Ακόμα και ο ίδιος ο Fenriz θα γελούσε με τα χάλια μου. Χτες, δεν υπήρχε και μεγάλο budget όταν μπήκα σε ένα άλλο δισκάδικο. Μόλις 15 ευρώ. Αυτό που αντίκρυσα όμως, ένα μωβ εξώφυλλο σαν scene του media player με το λογότυπο του album των Thorns όμως ήταν υπεράνω περιγραφής. Μαύρο λεπτό και ελαφρύ βινύλιο, τα pixels στο logo πιο ευδιάκριτα και από καρπούζι σε φρουτοσαλάτα με καρπούζι και κεράσια, ένθετο με στίχους σε times new roman, και η kaleidoscope productions έκανε την υπέρβαση στον bootleg ορίζοντα. Πήρε τον δίσκο με την υψηλότερη αισθητική ίσως στην ιστορία του metal ή black metal ή απλά rock, και τον κέρασε με τη χειρότερη, αντιαισθητικότερη, χοντροκομμένη, ανούσια, απαράδεκτη και φτηνή πρώτη έκδοση σε LP που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το θέαμα ήταν αστείο, στο οπισθόφυλλο μάλιστα υπήρχε ακόμα και το παλιό logo των Thorns, ξεκάρφωτο, πάνω από τους τίτλους. Ακόμα και στο Χ «100 χρόνια βουκολικά λαϊκά» του περιοδικού Πίστα, θα τα είχαν καταφέρει καλύτερα στον αισθητικό τομέα. Μαντέψτε τι συνέβη στα 15 ευρώ μου.

Υπάρχει πρόβλημα.

~ από kiwiknorr στο 21 Αυγούστου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized