sonic death monkey

«Μισό λεπτό» μου είπε και πήρε το ακουστικό. «Ορίστε, παρακαλώ».
Έδειχνε έγκυρος. Ήταν όμως;
«Ναι, καλημέρα, γιατρέ μου. Κοιτάξτε, έχουμε στο καϊκι μας ένα προβληματάκι».
«Σας ακούω».
«Ναι. Εξαιτίας της υπερβολικής καταπόσεως αλκοολούχων αποσταγμάτων… εε… η διακυβέρνησις του σκάφους μας… καθίσταται αδόκιμος… εε… και παντελώς ακυβέρνητος»

και καλοκαίρι φάση. κούραση ρε παιδιά. τύποι με αμάνικα και λευκά παντελόνια, λιωμένα παγωτά, βιβλία με καλούς και κακούς, ίντριγκες και αντιζηλίες, βόμβες και τηλεοπτικά βραβεία (τέλος της σαιζόν γαρ).
σκάσε πια μωρή σκύλα, καλά είναι, ο κόσμος είναι έξω και χαίρεται, πίνει πολύ, μιλάει περισσότερο, ακούει (όχι όσο θα έπρεπε), εντάξει, δεν είναι κι άσχημα.
δεν ξέρω. κάπου ανάμεσα είμαι. έχει ζέστη όμως και ιδρώνω λίγο.

«Εγώ σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος;»
Ανυπόμονος ο ψευδοντόκτορ.
«Ναι, θα σας πω. Έλεγα, λοιπόν, ότι ορμώμενοι εκ της καταχρήσεως αφεψημάτων υψηλής… περιεκτικότητας σε οινόπνευμα, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να…»
«Προχωρήστε παρακαλώ, έχουμε και δουλειές», ανακάτεψε ο προϊστάμενος του Παθολογικού μια ομελέτα με ντομάτα, πατάτες και πιπεριές.
«Ναι, ναι, η ερώτησή μας είναι η εξής».
«Παρακαλώ».
«Πόσες σταγόνες λεμόνι απαιτούνται στο σκέτο καφέ που έχουμε ετοιμάσει για το οχταμελές πλήρωμά μας;»

για κάτι τέτοιες στιγμές υπάρχουν τύποι σαν τον Rutger Zuydervelt ο οποίος δεν ιδρώνει, δε σταματά για να δει euro ή το Μαράκι που έγινε κούκλα και παντρεύτηκε, δε δίνει μία τέλος πάντων, βρίσκει τον Stephen Vitiello και βγάζει μαζί του ένα σπλιτ μούρλια. και ρωτάς ποιος είναι αυτός ο Στέφανος. και απαντώ ότι είναι μια περίεργη μορφή, τον έμαθαν κάμποσοι μετά την 11η Σεπτεμβρίου (τη γνωστή 11η Σεπτεμβρίου) γιατί το 1999 κυκλοφόρησε ένα δίσκο με ηχογραφήσεις από χειροποίητα μικρόφωνα από τον 91ο πρώτο όροφο του world trade center (μεγάλη η χάρη Του). πρόκειται δηλαδή περί τρομερής φιγούρας, ο ιδανικός τύπος να καλέσεις στο αυτοσχέδιο παρτάκι στο μπαλκόνι που σχεδίαζες με την κολλητή σου. αν δεν ήταν φυσικά, δε θα έβγαζε split με τον Machinefabriek εδώ που τα λέμε αλλά. είναι λοιπόν πολύ όμορφο, κάπως δύσκολο, τον θέλει το χρόνο του και μια σχετική ηρεμία και γαλήνη αλλά είναι εκπληκτικό το ταξίδι, βάζεις ακουστικά και εντάξει, και η πόλη παλεύεται, και ό,τι σε εκνευρίζει και σε αγχώνει και σε γαργαλάει και σε τρώει και σε.
το, κακά τα ψέματα, καμένο μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά μας καταλήγει στη Φινλανδία, στη Lau Nau (δε θέλω αστειάκια) η οποία κυκλοφόρησε το Nukkuu από τη Fonal (ναι. τρομερή έκπληξη…). και μπορεί εκεί να μην έχουν βγάλει τίποτε τρομερό στα μέταλζ, στα ποψ ή στα ροξ, τέλος πάντων στις «κανονικές μουσικές» (με τη μικρή εξαίρεση των Pan Sonic και Vladislav Delay, όσο «κανονικές μουσικές» παίζουν δηλαδή οι Pan Sonic και ο Vladislav Delay), τα καταφέρνουν πάρα πολύ καλά στα καμένα psych folk. ναι, δεν είναι καμιά εξωπραγματικά μεγάλη κατηγορία αλλά είναι δική τους, hands down, βάθρο, χρυσό μετάλιο, εθνικός ύμνος με ξεκούρδιστες άρπες, ξυλόφωνα, ρυάκια στο φόντο και παχουλές ξανθιές στη φωνή. δηλαδή δεν ξέρω αν όντως είναι έτσι ο εθνικός τους ύμνος αλλά έτσι θα έπρεπε. πέρα από αυτή τη χαζούλα περιγραφή όμως, η Lau Nau παίζει περίεργα πράγματα, δεν μπορείς να τα πεις τραγούδια, όχι χωρίς να μαγκωθείς λιγάκι, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, αγγελικές μελωδίες από άλλους τόπους, για άλλους τόπους, ακουστικά αμέσως και εγγυημένη η απόλαυση. δροσεράδα για τις ζέστες μας.

Ο γιατρός σούφρωσε τα φρύδια του.
«Ναι, θα σας απαντήσω, ευθύς αμέσως»
«Επαναλαμβάνω: Οχταμελές», διέκοψε ο Τρία Αδέρφια τη γνωμοδότηση.
«Το άκουσα, αγαπητέ. Λέγω, λοιπόν, ότι δεδομένης της συγκλίνουσας αποχρώσεως που καταχράται την εγκεφαλική σας ουσία και λαμβάνοντας υπ’όψιν την αρχέγονη -αλληγορική θα έλεγα- θέση του στίγματος των συντεταγμένων του σύμπαντος, προτείνω».

έχω αρχίζει και μεγαλώνω λιγάκι, δε με συμπαθώ και τόσο. πλέον για παράδειγμα με ενοχλεί κάπως ότι εδώ και λίγες μέρες βρίσκεται στον σκληρό μου ο δίσκος του Damien Jurado που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη, ή ότι τις προάλλες σε γνωστό κεντρικό δισκοπωλείο είδα το καινούριο Earthbound και δεν το αγόρασα αμέσως γιατί δε μου άρεσε η τιμή (16,50 ευρω btw, στο lab δεν πήγα ακόμη, παίζει να το έχουν φθηνότερα). γκρινιάζω βέβαια αλλά αυτό δε με εμπόδισε να κατεβάσω τον Jurado που έβγαλε μια χαρά δίσκο, απλά τον ακούω με λίγες τύψεις. το πολύ πεντέξι. όπως επίσης καλό είναι και το earthbound, Guerra final λέγεται, ειχαμε ακούσει το Δεκέμβρη στο ΑΝ κάμποσα καινούρια, τελικά δεν είναι τόσο ροκενρόλ όσο μας φάνηκαν στη συναυλία εκείνη αλλά ωραιότατος δίσκος. θα τον αγοράσω. θα τον αγόραζα δηλαδή ακόμα και αν δεν τον είχα ακούσει στα μουλωχτά από τα ηχεία στο πισί μου αλλά έτσι, να ‘χαμε να λέγαμε.
βέβαια η εποχή είναι για μπαλκόνι/κήπο/ταράτσα/φωταγωγό/ό,τι μπορεί ο καθένας και τραβάει η όρεξη του, και τεκίλα με πάγο και ωραία νταπαντούπα ηλεκτρονικοπερίεργα. αυτό πιστεύω εγώ. καλά και τα ξυλόφωνα, να ζήσει και η έρημος, αλλά ο Amon Tobin έβγαλε ένα εκπληκτικό ep, Taxidermia λέγεται, είναι μουσική που έγραψε για ένα φιλμ. ομορφιές, ατμόσφαιρες και χοροί. έπεσε και στα χέρια μου και το cd της Ester Brinkmann που είναι στην ουσία ο Thomas Brinkmann με την καταπληκτική έμπνευση να χρησιμοποιήσει το όνομα της νεκρής αδερφής του. μας την έφερες Τόμας! και εδώ όμως ωραία πράγματα, μινιμαλ τέκνο ας πούμε, στο Synch το περσινό ήταν μαζί με τα 7 δευτερόλεπτα που είδα Dread Astaire, οι μεγάλες αποκαλύψεις της βραδιάς. αφού τελειώσει το Übersetzer (έτσι λέγεται ο δίσκος της/του Brinkmann) βάζουμε Scuba, dubstep γιατί είμαι και προβατάκι του wire και όλων των trendsetters της υφηλίου. ωραίο πάντως αυτό το dubstep, το ξέρω ότι δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε το τρομερά δημιουργικό ή το απίστευτα πρωτότυπο αλλά η Hyperdub τα τελευταία χρόνια τα έχει καταφέρει μια χαρά και πειστήκαμε ότι παίζει τελικά και να είναι.

Παύση. Το πέλαγος κρεμόταν απ’ τα χείλη του. Ολοκλήρωσε την προσπάθειά του:
«Μαϊντανό στ’ αυτιά και δύο βιονικές αερότουμπες έκαστος».
Ο Τρία Αδέρφια ζήτησε διευκρινίσεις:
«Είπατε αερότουμπες;»
«Δύο έκαστος»
Δε σήκωνε κουβέντα.
«Μάλιστα, γιατρέ μου. Εδώ, όπως βλέπω, ξεκίνησαν ήδη τη θεραπεία».
Προφανώς όλο το καϊκι έκανε αερότουμπες. Βιονικές.
«Και μαϊντανό στ’ αυτιά. Μην ξεχνιόμαστε», υπενθύμισε ο Dr Sotos.
«Ευχαριστούμε πολύ και συγγνώμη που σπαταλήσαμε τον πολύτιμο χρόνο σας. Όβερ».
«Χαρά μου που σας εξυπηρέτησα. Όβερ».
Τελικά είχε κύρος.

και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εδώ που τα λέμε…
σατανικά ναρκωτικά από το μακρινό διάστημα!

~ από νάθινμαν στο 2 Ιουλίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized