sonic death monkey

ξυπνάς, η προηγούμενη μέρα έχει πάει οριστικά στο διάολο, ανάβεις ένα, κοιτάς το παράθυρο, αν υπήρχε θάλασσα τα κύματα θα φλοίσβιζαν νωχελικά -ντροπαλά σχεδόν!- για να τιμήσουν το σκηνικό, για πάρτη σου, δεν υπάρχει όμως, υπάρχουν μερικά βιβλία που πρέπει να ανοιχτούν, υπάρχουν και κάποια άλλα που ανοίγονται τελικώς, όπως το Fever Pitch ή το Catch 22 ή το «καλοκαίρι και υπερκινητικό παιδί», ανάβεις δεύτερο, φτιάχνεις και δεύτερο καφέ είτε ενισχύεις υδατικώς τον πρώτο (υπάρχουσα θεωρία υποστηρίζει πως αν το διάλυμα δεν γίνει διαυγές, ο καφές «frape» δεν έχει τελειώσει), τελικά φτιάχνεις δεύτερο, ανάβεις τρίτο, πιάνεις βιβλίο ασήκωτο, αφήνεις βιβλίο ασήκωτο, πιάνεις κάτι πιο ελαφρύ («περνάμε σε κάτι πιο καλοκαιρινό»), το τελειώνεις, πιάνεις κάτι άλλο (βιβλίο πάντοτε), συνειδητοποιείς πως δεν ακούς κάτι, βάζεις το «3» του Scott Walker, σε πιάνει κατάθλιψη, ανάβεις τέταρτο, κάθε κομμάτι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ, ανάβεις πέμπτο, αλλάζεις 3, αλλάζεις δωμάτιο, αλλάζεις σκηνικό, ζέστη, επιστρέφεις στον ανεμιστήρα, στα σοβαρά τώρα, θα το ανοίξεις το βιβλίο, πολλοί το άνοιξαν, πολλοί το άντεξαν, μπορείς και εσύ, το ανοίγεις, το περιεργάζεσαι, δεξιά, αριστερά, πρέπει να βάλεις μουσική, δεν ανεβαίνεις μόνος σου τον Γολγοθά, όχι έτσι, είναι και πρώτη Ιουλίου, θες επειγόντως να παίζει κάτι απελπιστικά αδιάφορο, ώστε μην έχοντας επιλογές, να αφοσιωθείς στην απαστράπτουσα ματαιότητα της μελέτης του Ιουλίου, ψάχνεις, ψάχνεις, βάζεις ένα single των Soft Hearted Scientists, σκέφτεσαι πως δεν έχεις ιδέα πως κατέληξε τέτοιο πράγμα στο σπίτι σου αλλά είναι αυτό ακριβώς που έψαχνες, ανοίγεις το βιβλίο, soft hearted scientist και εσύ πιά, προσπαθείς, υπερπροσπαθείς, ανάβεις έκτο, single τελειώνει, πηγαίνεις στον υπολογιστή, ώρα του ήταν, μια Rebecca θέλει να γίνετε myspace φίλοι και σε χρεώνει μόνο 19,99$ να τη βλέπεις γυμνή κάθε μήνα, αρνείσαι ευγενικά σαν σωστός gentleman που είσαι, κοιτάς τα e-mails σου, όλοι σου οι φίλοι σε θυμήθηκαν, τουλάχιστον δέκα ανά τον κόσμο mailorders σε κερνάνε με καλοκαιρινό κατάλογο, θυμάσαι με πικρό χαμόγελο πως μόλις ανάψεις και το τελευταίο μετά με δυσκολία θα κάνεις refill, ανάβεις το επόμενο, ξαναπάς μέσα, βάζεις κάτι κλασικό για να ξυπνήσεις, επιλέγεις λιγάκι (είναι εφικτό τελικά να επιλέγεις «λιγάκι») το «Chosen Lords» του Aphex Twin, τρίτος καφές, έχεις πια ξυπνήσει για τα καλά, είσαι έτοιμος, ανοίγεις το γαμημένο το βιβλίο, είσαι περήφανος, είσαι θετικός, ενθαρρύνεις ο ίδιος τη νέα σου προσπάθεια, σχεδόν σε βλέπουμε να χαμογελάς, και τελικά καταλήγεις τόσο χαρούμενος που δεν χρειάζεται να διαβάσεις, κλείνεις το βιβλίο όπως του αρμόζει, οι άρχοντες οι διαλεχτοί παίζουν τώρα -πρώτη Ιουλίου- μποξ, ανοίγεις το παράθυρο, βλέπεις τη θάλασσα, είναι εκεί, σχεδόν σου χαμογελάει, κλείνεις παράθυρο, κλείνεις κάθε βιβλίο, κλείνεις υπολογιστή, ανάβεις έβδομο και ξαναπαίζεις το Scott 3, καλό μήνα να χουμε παιδιά

~ από kiwiknorr στο 1 Ιουλίου, 2008.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized