περί hype και λοιπών δαιμονίων
Αν και αυτό λίγο πολύ ισχύει για όλες τις μορφές τέχνης, οι συζητήσεις που έχουμε κάνει για την επίδραση και το κακό του hype στην μουσική είναι τόσες πολλές όσες και οι κυκλοφορίες τους Merzbow περίπου. Ένα φαινόμενο που στα πιο mainstream μουσικά είδη θεωρείται μέγα όφελος, δηλαδή η ξαφνική (ή και όχι) μαζική αναγνώριση ενός καλλιτέχνη ή δίσκου, κάτι που θα φέρει πολύ κόσμο να δηλώνει οπαδός και ακόμα περισσότερα φράγκα στις τσέπες είτε του μουσικού/συγκροτήματος είτε της δισκογραφικής, θεωρείται όνειδος από πολλούς φίλους πιο ανεξάρτητων/underground μουσικών κινημάτων που ετοιμάζονται εν μια νυχτί να αποκυρήξουν αγαπημένα συγκροτήματα επειδή ξαφνικά πούλησαν πάνω από 2,5 δίσκους και τους αναφέρει το μικρό τους ξαδερφάκι που μπορεί να τους άκουσε και στο ραδιόφωνο (ω θεοί, λυποθυμάω!!!). Η όλη αυτή αντίδραση μπορεί να συνοψιστεί στο «πουτάνα εμπορικότητα, μολύνεις την μουσική ΜΑΣ!», και κατα καιρούς έχει οδηγήσει σε τραγελαφικές καταστάσεις.
Ακόμα και σε μικρότερες μερίδες κόσμου, σε πιο indie καταστάσεις, το φαινόμενο συμβαίνει αρκετά συχνά (χωρίς να οδηγεί σε εκατομύρια πωλήσεις αλλά απλά σε συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα του ονόματος) και προβληματίζει όσους θεωρούν ότι κάποιες μουσικές είναι αποκλειστικά για λίγους (εκλεκτούς;) που μόνο αυτοί μπορούν να τις κατανοήσουν. Αν και μερικές φορές έχω νιώσει κάπως περίεργα με την επιτυχία μέχρι πρότινως ψιλοαγνώστων αγαπημένων συγκροτημάτων, οφείλω να παραδεχτώ ότι μπορεί ο ελιτισμός να έχει πλάκα στη μουσική, αλλά μπορεί μερικές φορές να το παρακάνουμε κομματάκι. Το hype αυτό, καθαυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, όλοι κάπως έτσι μάθαμε διάφορα συγκροτήματα ή μουσικούς που λατρέψαμε. Εξάλλου αν ο χ υπερθεϊκός μουσικός συνέχιζε επ’ άπειρον να έχει κοινό τεσσάρων ατόμων ή θα τα παράταγε ή απλά θα πήγαινε χαμένη η μουσική του αφού δεν μπορούσαν να την αγαπήσουν περισσότεροι άνθρωποι. Εντάξει, το ξέρουμε ότι δενόμαστε πολύ έντονα συναισθηματικά με την μουσική και ότι καταλήγουμε να την θεωρούμε βίωμα και κτήμα μας, αλλά για το θεό, το να μάθει περισσότερος κόσμος αυτή τη μουσική μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ καλό αποτέλεσμα. Στην τελική αυτό που μπορεί να δώσει ώθηση σε ένα μουσικό να συνεχίσει είναι και η αντίδραση των υπολοίπων.
Βέβαια δέχομαι ότι δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό το hype και η ξαφνική επιτυχία οδηγούν τον μουσικό στο να χάσει το όραμα και το δρόμο του και αντί να κοιτάει την μουσική, να κοιτάει πως θα διατηρήσει την επιτυχία του. Αλλά ακόμα και εκεί το πρόβλημα δεν είναι ότι εκεί που τον ήξερες εσύ και 5 γνωστοί σου, τώρα τον έχουν μάθει εκατό χιλιάδες άτομα, αλλά ότι αυτός ήταν αρκετά βλάκας ώστε να θεωρήσει ότι αυτό είναι κάτι το συγκλονιστικό και να ξεχάσει τι είναι σημαντικό (σε περίπτωση που το ξεχάσατε και εσείς, η απάντηση είναι η μουσική). Το επιχείρημα «ναι ρε φιλαράκι αλλά μετά πως θα το παίζω γαμάτος εγώ ξεθάβοντας το υπερ-obscure εφτάρι που το έχω εγώ και η μάνα του τραγουδιστή το συγκροτήματος που το χρησιμοποιεί για να σερβίρει καναπεδάκια στα πάρτυ της;» δεν νομίζω ότι είναι και ό,τι σοβαρότερο έχει υπάρξει.
Επειδή λοιπόν πολλές φορές έχουμε (δεν μπορώ να πω ότι δεν το χω κάνει και εγώ) την τάση να κρίνουμε όχι από την μουσική αλλά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μπορεί πολύ απλά να χάσουμε κάτι εξαιρετικό επειδή το έμαθε ξαφνικά πολύς κόσμος.
Φυσικά για να δείξουμε τι γαμάτοι που είμαστε, ενημερώνουμε το φίλτατο κοινό ότι αυτή τη στιγμή ακούμε το «Vedderbaug» των Lja που σύμφωνα με πληροφορίες επανακυκλοφορεί φέτος και παίζει να το αγοράσει και κανένας άνθρωπος παραπάνω. Σε πιο ταπεινά νέα η ζέστη (και η έλλειψη ύπνου) τον παίρνει ολοκληρωτικά.
sonic death monkey 