Χωρίς μουσική
Ή τουλάχιστον μόνο με κάποια ελάχιστα ψήγματα τα οποία δεν έχεις επιλέξει εσύ και που στην καλύτερη σε κάνουν να χαμογελάς με ένα ελαφρώς απελπισμένο ύφος (αν και ομολογώ ότι μέσα σε όλα αυτά άκουσα ένα πανέμορφο κρητικό τραγούδι, του οποίου τον τίτλο φυσικά και δεν συγκράτησα). Για δυο βδομάδες αυτή η αίσθηση ήταν αρκετά περίεργη, ειδικότερα όταν για πολλά χρόνια η μουσική είναι κάτι που υπάρχει στο περιβάλλον τις περισσότερες ώρες τις μέρας. Φυσικά έλειψαν και άλλα πράγματα, απείρως σημαντικότερα, αλλά είπαμε ότι σ’ αυτό το έρημο blog μιλάμε μόνο για μουσική, οπότε και εδώ θα εστιάσουμε.
Περίεργη αίσθηση το να ξυπνάς το πρωί και να βγαίνεις έξω χωρίς το mp3 player σου στ’ αυτιά για να ξεκινήσεις τη μέρα, περίεργη αίσθηση το να κάθεσαι το μεσημέρι με ένα βιβλίο και να μην βάζεις να ακούσεις τα καινούρια album που απέκτησες, ακόμα πιο περίεργη αίσθηση να ξαπλώνεις το βράδυ και να μην βάζεις ραδιόφωνο ή μια σειρά δίσκων στο winamp να παίζουν μέχρι το πρωί. Επίσης περίεργη αίσθηση το να μην μαθαίνεις τι γίνεται σε ένα τομέα για τον οποίο έψαχνες παντού τριγύρω σου για νέα πράγματα. Βέβαια η μουσική ποτέ δεν απουσίαζε από τις συζητήσεις (εξάλλου οι μεταλλάδες βρίσκονται παντού σε θάλαμους και βάρκες) αλλά και πάλι, όσο χαζό και αν ακουστεί αυτό, δεν είχες αρκετή οικειότητα με όλους αυτούς για να μοιραστείς μαζί τους κάτι το τόσο προσωπικό. Πάντως πρέπει να αναφέρω εδώ ότι η χάρη της Amy Winehouse έχει φτάσει μέχρι και τα sample cds της τραπεζαρίας του στρατοπέδου που φρόντιζαν να μας προσφέρουν μια «χαρούμενη νότα» (sic) κατά τη διάρκεια των γευμάτων.
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη μετά από αυτές τις δυο βδομάδες και το χέρι πήγε αυτόματα στο play με πρώτο τραγούδι να παίζει το «I’ve seen it all» από τον αγαπητό κύριο Bonnie Prince Billy. Ακολούθησαν πολλά άλλα και μέχρι τώρα δεν έχει σταματήσει να παίζει καθόλου. Αναμένονται δε και καινούριες αφίξεις λιαν συντόμως για το catching up της υπόθεσης. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση λέει σαββατιάτικο πρωινό με καφέ και Lee «Scratch» Perry.
sonic death monkey 