sonic death monkey

“Είμαι μίζερος επειδή ακούω pop μουσική ή ακούω pop μουσική επειδή είμαι μίζερος;” αναρωτήθηκε ο ήρωας μας. Εμείς προσπεράσαμε με ευκολία το συλλογισμό του αφού “τι σχέση μπορεί να έχει με μας;” και αφοσιωθήκαμε στον πραγματικό λόγο που βρεθήκαμε στο αγαπημένο μας multiplex εκείνη τη βροχερή φθινοπωρινή μέρα : τα ποπ κορν και το αναψυκτικό.

Ψέματα.

Η ταινία μας συγκλόνισε, όχι επειδή μας έμαθε κάτι που δεν ξέραμε ήδη αλλά γιατί μας είπε πράγματα που σκεφτόμασταν αλλά που ήταν αδύνατο να σκεφτεί κάποιος άλλος γιατί ήταν δικά μας πώς να το κάνουμε. Ταυτόχρονα μας ενόχλησε, γιατί έθεσε πολλά ερωτήματα και δεν απάντησε σχεδόν κανένα. Ένα από αυτά, όχι απαραίτητα το πιο σημαντικό, είναι και αυτό της πρώτης πρότασης του κειμένου που διαβάζετε. Θα το γενικεύσω για να πιάσει και μας που γαλουχηθήκαμε με αγνό χιέβι μέταλ πριν ανακαλύψουμε ότι και τα εμπορικά σκατά μπορούν να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη. Θέτω λοιπόν το ερώτημα : Η μουσική που ακούμε μας επηρέασε και μας έκανε αυτό που είμαστε ή ακούμε αυτή τη μουσική επειδή είμαστε όπως είμαστε και αν δεν ήμασταν έτσι θα ακούγαμε κάτι άλλο;

Αν το πρωί που ξυπνούσα αντί για Radical Face άκουγα Μαριάντα Πιερίδη θα απολάμβανα το γεγονός ότι ήρθαν τα πρώτα κρύα και μπορώ να πίνω τον ζεστό καφέ μου ακούγοντας κάτι που μου μεταδίδει τη φθινοπωρινή διάθεση του ή θα ξενέρωνα που πέρασε το καλοκαίρι; Από την άλλη, τι θα ήταν πιο μίζερο, να χαίρομαι που ήρθε το φθινόπωρο ή να λυπάμαι που δε μπορώ να πίνω μπύρες αραχτός σε μια παραλία;

[Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει ο Μεγάλος Σοφός Αντώνης Πανούτσος και μας λέει ότι “αν για 11 μήνες σκεφτόμαστε τον 1 μήνα των διακοπών μας, τότε μάλλον κάτι έχουμε κάνει λάθος με τις ζωές μας” – Ευχαριστούμε Αντώνη.]

Ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά δε βγάζουν κανένα νόημα, ότι τα πάντα είναι σχετικά και ότι ίσως να υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις για διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς όλα τα μεγάλα ερωτήματα (αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο) είναι μεγάλα ακριβώς επειδή δεν έχουν απαντηθεί (υποθέτουμε χάριν της συζήτησης ότι ο Λιακόπουλος δεν υπάρχει). Εμείς θα συνεχίσουμε να ακούμε αυτά που ακούμε, πιθανότατα και κάποια άλλα που δεν φανταζόμαστε καν, θα ζούμε όπως ζούμε και απλά θα περιμένουμε να δούμε πού θα μας βγάλει.

Και τώρα τα νέα για τον καιρό.

~ από homemademaggotbeer στο 25 Σεπτεμβρίου, 2007.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized