“Τι μουσική ακούς;”

Κάθεστε λοιπόν όμορφα και ωραία σε μια παρέα στην οποία υπάρχουν και κάποιοι που δεν σας πολυξέρουν. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή η συζήτηση θα καταλήξει και στο θέμα μουσική, όπου και κάποιος που σας πολυξέρει θα αναφέρει το πάθος για την συγκεκριμένη τέχνη. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί τότε η κατάλληλη ερώτηση για να “σπάσει ο πάγος” για τους περισσότερους ανθρώπους είναι το “Για πες, τι μουσική ακούς;”. Οι πιθανές απαντήσεις στο εν λόγω βαρύγδουπο φιλοσοφικό ερώτημα είναι δυο και είναι και οι δυο εξίσου άθλιες και ανούσιες:

Μονοπάτι 1^ο: Αρχίζεις και αραδιάζεις ονόματα και είδη που ο συνομιλητής, α) δεν ξέρει, β) δεν τον ενδιαφέρουν και γ) δεν ξέρει και δεν τον ενδιαφέρουν. Κάπου εκεί η συζήτηση πεθαίνει αφού ο πάγος όχι μόνο έσπασε αλλά θρυμματίστηκε τόσο πολύ που τώρα είναι ώρα να φτιάξεις γρανίτα και όχι να συζητήσεις.

Μονοπάτι 2^ο: Το φρικτό “Από όλα”. Παραλλαγές του προηγούμενου είναι, “Τα πάντα εκτός από ελληνικά”, “Τα πάντα εκτός από ξένα” και το αγαπημένο τα “Πάντα εκτός από metal” (σα να λέμε κάπου εκεί μετά τον Πλούταρχο πετάμε και ένα Merzbow για να ανέβουν όλα τα γκομενάκια στην πίστα).

Πάντα δεν είναι πιο ωραία όταν η συζήτηση καταλήγει από μόνη της εκεί χωρίς τις ηλίθιες ερωτήσεις που δεν έχουν κανένα μα κανένα νόημα;

Περνώντας σε άλλες ειδήσεις, το playlist των τελευταίων ημερών περιλαμβάνει το καινούριο Eluvium (πανέμορφο), το Gnarls Barkley, που αν δεν υπήρχαν οι παραινέσεις του ενός συγκάτοικου εδώ θα το είχα παραλείψει και θα ήταν μεγάλο κρίμα (ειδικά τα Storm Coming και Just A Thought), το 2 Foot Yard της Carla Kihlstedt, το εκπληκτικό soundtrack του Κωνσταντίνου Β. για την παράσταση του “2” (ευγενική χορηγία της άλλης συγκατοίκου σε τουτο δω το blog), και για κλείσιμο την τελειότητα του Viva Ultra των Palace Music του Will Oldham. Όμορφα πραγματα γενικά και τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα το 2007 ξεκίνησε καλά. Για τα άλλα δεν θα το συζητήσουμε εδώ.