Παλιές καλές μέρες?
Ως καλά (αν και λίγο καμμένα) παιδιά για τα οποία η μουσική είναι από τις κυριότερες ασχολίες στην, κατά τ’ άλλα, έξαλλη ζωή τους, μια από τις μόνιμες διαφωνίες στις συζητήσεις ήταν για το κατά πόσο στη μουσική ισχύει το “κάθε πέρσι και καλύτερα (ρε φιλαράκι – αυτό είναι προαιρετικό)”. Ήμουν πάντα στην πλευρά του “there’s no day like today” και, υποθέτω ότι αν ρίξω μια ματιά στο πόσα φετινά albums έχω λατρέψει, θα διαπιστώσω ότι μάλλον παραμένω εκεί.
Από την άλλη μεριά, σήμερα που, ψάχνοντας για το επόμενο cd, έπεσε στο μάτι μου (και τελικά και στο cd player), το “Revelry” των Beyond Dawn, πέρασε για μια στιγμή από το μυαλό μου ότι δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά. Κοντέυει δεκαετία από τότε που κυκλοφόρησε βέβαια, τότε η Misanthropy ήταν ακόμα ανοιχτή και έβγαζε δισκάρες, εμείς αγχωνόμασταν για το αν θα μας προσέξει η Χαρούλα στο διπλανό θρανίο (τελικά ομολογουμένως μας πρόσεξε αλλά όχι πολύ) και σε γενικές γραμμές τα πράγματα ήταν μάλλον απλούστερα. Βέβαια ίσως τότε δεν ήμασταν και σε θέση να εκτιμήσουμε ακριβώς αυτό που δημιουργούσαν οι Beyond Dawn υπό την πνευματική καθοδήγηση των Swans. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και μπορούμε να το ακούσουμε κάπως πιο προσεκτικά, αναρωτιόμαστε γιατί τούτοι δω δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άξιζε (ακόμα και στα πλαίσια του κύκλου που βρίσκονταν τότε). Πάντως αυτή η σκέψη, μπορεί να επεκταθεί και γενικότερα σε πολλά από αυτά που λάτρευα (και λατρεύω ακόμα). Τα mid & late 90s, ειδικά για την μαμά Νορβηγία ήταν ιστορική εποχή και το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει η αίσθηση της εκεί σκηνής μπορεί να οδηγεί σε σκέψεις περί “παλιών καλών ημερών”. Τελικά, πιστεύω ότι εκεί είναι το συμπέρασμα που θα καταλήξουμε. Καλή μουσική συνεχίζει να βγαίνει πάντα, αλλά για τις διάφορες σκηνές υπάρχουν μόνο “οι παλιές καλές μέρες” καθώς αναπόφευκτα κάποια στιγμή έρχεται το κλείσιμο του κύκλου τους.
Οι Beyond Dawn και οι Fleurety, οι In The Woods και οι The 3rd And The Mortal, οι Arcturus και οι Solefald, οι Ulver και οι Enslaved, οι Dodheimsgard και οι Immortal, οι Burzum και οι Thorns κλπ είναι μάλλον μια σκηνή που δεν υφίσταται εδώ και μπόλικα χρόνια, έστω και αν αρκετοί από δαύτους συνεχίζουν να βγάζουν δισκάρες. Και ίσως η σκηνή ως σύνολο να μοιάζει πολύ πιο μαγική από τις μονάδες που την απαρτίζουν ξεχωριστά. Ίσως πάλι απλά στα 17 να είναι πιο εύκολο να δεθείς με τέτοια πράγματα από ό,τι τώρα. Και, όχι τίποτα αλλο, αλλά black metal χωρίς Νορβηγία?? Ε, κάτι δε σου κάθεται καλά προφανώς.
Αυτά τα συνταρακτικά προς το παρόν. “How many moments of reflections?” που λένε και οι Beyond Dawn.
sonic death monkey 