Μουσική για αποχαιρετισμούς
…Ή εναλλακτικα το ιδανικό soundtrack για ενα αεροδρόμιο (τουλάχιστον για το κομμάτι των αναχωρήσεων – με τις αφίξεις μπορεί να ασχοληθούμε στο μέλλον). Νομίζω οτι, συγκριτικά, λίγες στιγμές είναι πιο έντονες και για τις δυο πλευρές από τη φάση του “δυστυχώς ώρα να φεύγουμε” (ε αν ειναι ευτυχώς δεν το πολυψάχνουμε). Δεν είναι κρίμα λοιπόν η μουσική στα αεροδρόμια να είναι από ανύπαρκτη έως εκνευριστική? Δεν θα ήταν ευχάριστα καταστροφικό να παίζει εκείνη την ώρα κάπου στο βάθος ένα “Black is the colour” ή ένα “Ain’t no sunshine”? Δυστυχώς όμως σε αυτό τον άδικο κόσμο που ζούμε τέτοιες σκηνές στην καλύτερη να μπορούμε να τις δούμε μόνο σε καμιά αισθηματική κομεντί 3ης διαλογής και εκεί με την μουσική υπόκρουση να ειναι τόσο συναισθηματική όσο η επίλυση διαφορικών εξισώσεων (χα! τις πέρασα τις άτιμες όμως!).
Μέχρι λοιπόν κάποιος καλός άνθρωπος να αποφασίσει να ασχοληθεί με τις ανάγκες των ταξιδιωτών, το εν λόγω soundtrack μαλλον θα περιοριστεί στο σπίτι μετά την επιστροφή από το αεροδρόμιο (ή από την άλλη μεριά στο περιμένω-η-καταραμένη-αεροσυνοδός-να-με-αφήσει-να-ανοίξω-το-mp3player). Και τώρα μπορεί ο καθένας να αρχίσει να σκέφτεται τι θα ήθελε να ακούει εκείνη τη στιγμή..
sonic death monkey 
Πού πας ρε θείο; Ημέρες αεροδρομίων! Καλή αρχή στο μπλογκ (τώρα το πήραμε είδηση) και μην το παρατήσετε όπως κάνουμε με όλα τα υπόλοιπα ;p
P.S.: Έμπνευση είχα πάλι η άτιμη!