Ωρα για shopping!
Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή σε τουτο δω το blog (που το πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε κλπ.) γκρινιάζοντας λίγο για κάποιες πτυχές μιας εκ των αγαπημένων ασχολιών των περισσοτέρων μουσικόπληκτων, αυτής του “βγαίνω στα δισκάδικα για να χαλάσω τα λεφτά μου”. Αφορμή κυρίως μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα φίλο για την κατάσταση των δισκοπωλείων εις την πρωτεύουσα. Να προλάβω τυχόν ενστάσεις (από όποιον ακόμα πιο τυχόν διαβάσει αυτό το κείμενο). Ναι, ξέρω ότι στην επαρχία δεν έχουμε καν αυτά. Ναι, ξέρω ότι τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από ό,τι παλιότερα. Επίσης, ναι, ξέρω ότι υπάρχει το internet και μπορούμε να ψωνίσουμε ό,τι θέλουμε από εκεί. Για τα δυο πρώτα δεν θα έχει άδικο κάποιος αλλά αυτό δεν θα κάνει λιγότερο αληθινά αυτά που θα πω, ειδικά αν το μέτρο σύγκρισης είναι το εξωτερικό. Για το τρίτο, ε, όπως και να το κάνει κανείς είναι άκρως πιο απολαυστική η βόλτα και το χάζεμα, από το, κατά τ’ άλλα άκρως βολικό και συμφέρον browsing σε κάποιο e–shop.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ας χωρίσουμε τα δισκοπωλεία σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Τα “μεγάλα” και τα “μικρά” ή τα “γενικού ενδιαφέροντος” και τα “εξειδικευμένα”. To μεγάλο ατού των πρώτων είναι, σαφώς, οι πολύ ελκυστικές προσφορές και η ευκολία εύρεσης διαφορετικών πραγμάτων. Φυσικά κάπου μετά έρχεται η στιγμή, θέλω να ρωτήσω κάτι τον εκάστοτε υπάλληλο. Και εκεί είναι που ξεκινάει το δράμα ή η κωμωδία αν θέλετε:
Μικρός ανυποψίαστος πελάτης ευρισκόμενος εις το jazz section του δισκοπωλείου: “Μήπως έχετε το Lullabies from the axis of evil;”
Φίλος υπάλληλος: “……..” (άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει και τα πουλάκια κελαηδάνε – στον διπλανο κάμπο πάντα)
Υ: “Πώς το είπες;”
Π: “Lullabies from the axis of evil”
Υ: “Κάτσε να το δω στο γκομπιούτερ. Πώς ακριβώς το γράφεις είπαμε;”
Ε τέλος πάντων κάπου εκεί παρατάς την προσπάθεια και πας για σουβλάκια κάνοντας έναν όρκο να μην ξαναρωτήσεις ποτέ τίποτα. Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν υπάλληλοι που να το κατέχουν το αντικείμενο, απλά είναι λίγοι, ενώ οι περισσότεροι ελάχιστη σχέση έχουν με το χώρο που τους έχουν τοποθετήσει πέρα από 5-10 βασικά πράγματα. Και τελικά αυτός στο section της κλασσικής μουσικής, δεν βαριέται να ακούει κλασσική μουσική όλη μέρα?
Από την άλλη έχεις τα μικρά, ανεξάρτητα και κατά κανόνα επικεντρωμένα σε κάποιο είδος μουσικής δισκάδικα. Πιο εύκολο να βρεις όχι-και-τόσο-mainstream κυκλοφορίες και πιο μεγαλη ποικιλία σε κάποιο χώρο, αλλά τις περισσότερες φορές τσιμπημένες τιμές, χάλια ταξινόμηση και επίσης πολλές φορές ελάχιστη επαφή με το σπορ. Δηλαδή, τόσο δύσκολο είναι κάποιος ιδιοκτήτης δισκάδικου να έχει επαφή με αυτό που πουλάει και να μην περιμένει να βγάλει κέρδος από το πρώτο cd που θα πουλήσει? Μετά, αναρωτιούνται γιατί είναι δύσκολο να επιβιώσουν. Επίσης, γιατί ο μέσος υπάλληλος δισκάδικου να μην έχει τις γνώσεις των κυρίων στο Championship Vinyl (και ας είναι ελιτιστής του κερατά μετά). Πάντως, σίγουρα είναι πιο απολαυστικό το χάζεμα στη δεύτερη κατηγορία, αν και η πρώτη έχει βοηθήσει πάρα πολύ την αμοιρη δισκοθήκη.
Φωτεινή εξαίρεση σε όλα αυτά, ένα μονο δισκάδικο έχω βρει, που μπορεί να είναι τρύπα και το καλοκαίρι η μέση θερμοκρασία να είναι γύρω στο σημείο τήξης του λευκόχρυσου, αλλά ο ιδιοκτήτης είναι φιλικότατος και απίστευτα πρόθυμος να σε εξυπηρετήσει, συμπαθέστατος με ένα καμμένο τρόπο και έχοντας απίστευτες γνώσεις πάνω σε αυτά που έχει το μαγαζί του. Γίνεται μετά να μην το αγαπήσεις το συγκεκριμένο? Τυχαίο το ότι ο τύπος το μαγαζί το έχει περισσότερο για χόμπι? Μάλλον όχι τελικά.
Αυτοί λοιπόν οι σημαντικοί προβληματισμοί για αρχή. Ευελπιστώ να πιάσουμε τα πιο σοβαρά παγκόσμια προβλήματα στα επόμενα post, αλλά κάπως αναλαφρα (έστω και με γκρίνια) έπρεπε να κάνουμε την αρχή για να πάει καλά ο χρόνος. Άντε να πληρωθούμε τώρα, για να επενδύσουμε λίαν συντόμως και να συνεχίσουμε τη γκρίνια με περισσότερες αποδείξεις μετά.
sonic death monkey 
Είσαι ελιτιστής και κάποιος_πιο_ψαγμένος_γιούζερ. Φτου σου.